Μελωδικά μονοπάτια μονής κατεύθυνσης

Παρόν

ΠΑΡΟΝ . Χριστούγεννα 2020

Ο αγέρας φύσαγε λυσσασμένα όπως εκείνη τη νύχτα σκέφτηκε με το που άνοιξε την βαριά ξύλινη πόρτα και ήρθε αντιμέτωπη μαζί του. Ο άνεμος έσπρωξε με βία τη ξύλινη πόρτα χτυπώντας την στο στήθος κόβοντας της την ανάσα.
Μερικές στάλες παρασυρμένες από την ορμή του ,προσγειώθηκαν με τη βία πάνω στο πρόσωπο της κατάλοιπο της καταιγίδας που είχε προηγηθεί. Έκανε ένα βήμα μπροστά και τα γυμνά της πέλματα ήρθαν σε επαφή με το κρύο και υγρό μάρμαρο της εισόδου. Με το αριστερό της χέρι πίσω από την πλάτη έσυρε την πόρτα και την έκλεισε . Δέχτηκε άλλο ένα ράπισμα του ανέμου την στιγμή που κατέβαινε τα τρία σκαλιά και μετέφερε το αριστερό της χέρι μπροστά στο σώμα της ,βιαστικά, σφίγγοντας τη λευκή ρόμπα της γύρω από την μέση της.

Δίχως να ελέγξει το δρόμο τον διέσχισε σχεδόν τρέχοντας, τσαλαβουτώντας στα απόνερα και βρέθηκε με ελάχιστα βήματα στη προκυμαία όπου τα κύματα αγκάλιασαν τα γυμνά πόδια της.

...Ακριβώς όπως τότε...

Σήκωσε το αριστερό της χέρι, πέρασε στο δεξί της χέρι το δοξάρι και ακούμπησε το βιολί στο λαιμό της. Μετά σιώπησαν όλα.
Άφησε την βροχή να την κεντάει και τον άνεμο να παρασύρει τις νότες της μακριά , βαθιά στο πέλαγος, εκεί όπου η θάλασσα , οργισμένη κυρά, είχε φλερτάρει στην αγκαλιά της με τον δικό της αγαπημένο, εκείνη την μοιραία νύχτα που άλλαξαν ολα.