Porcelain Dolls || 도자기 인형

9

Ο Jimin γύρισε λίγα λεπτά μετά με δύο σακούλες γεμάτες φαγητό. Τις τοποθέτησε πάνω στο ξύλινο τραπέζι και έβγαλε από μέσα μικρά, πλαστικά κουτιά.
"Μυρίζουν υπέροχα." Σχολίασε η Choon-Hee αρπάζοντας ένα ζευγάρι τσοπστικς.
"Δεν ήξερα τι σου αρέσει να τρως, ξέχασα να σε ρωτήσω αν είσαι ενδεχομένως σε κάποια δίαιτα;" Γέλασε διστακτικά ο Jimin.
"Μην ανησυχείς. Δεν έχω πρόβλημα με τα φαγητά." Χαμογέλασε εκείνη.
Κάθισαν για λίγο σιωπηλοί, απολαμβάνοντας το φαγητό και την θέα.
"Όλους αυτούς τους μήνες ήθελα να σε προσκαλέσω να περάσεις μαζί μου ένα τέτοιο απόγευμα." Ο Jimin άφησε τα τσοπστικς του πάνω στην τραπέζι και γύρισε να κοιτάξει την Σεούλ.
"Γιατί δεν το έκανες;" Ρώτησε η Choon-Hee με μια νότα δισταγμού στην φωνή της.
"Είσαι πάντα τόσο όμορφη που χάνω τα λόγια μου."
-Υπερβάλεις.
-Έτσι νιώθω.
Λίγη ακόμα σιωπή ορθώθηκε σαν τοίχος ανάμεσα τους.
"Πες μου για σένα." Πρότεινε η Choon-Hee. Ήθελε να μάθει όσο το δυνατόν περισσότερα για το μυστηριώδες αγόρι. Όλον αυτόν τον καιρό ένιωθε πως μόνο εκείνη μιλούσε για τον εαυτό της, και στην πραγματικότητα εκείνος δεν έλεγε ποτέ τίποτα.
"Έφυγα από την Σεούλ όταν έκλεισα τα δεκατέσσερα. Οι γονείς μου ήθελαν να λάβω κάποιου είδους ιδανικής μόρφωσης. Μετακόμισαν κι εκείνοι μαζί μου στο Λονδίνο για να σιγουρευτούν πως παρακολουθούσα τα μαθήματα μου." Ξεκίνησε να λέει ο Jimin, μηχανικά. Σαν να ήταν προγραμματισμένος να τα πει, σαν να είχε βαρεθεί να τα επαναλαμβάνει τόσο καιρό τώρα.
"Δεν εννοώ αυτό." Τον διέκοψε η Choon-Hee και χαμογέλασε. "Ποιος είναι ο Park Jimin;" Ρώτησε στην συνέχεια. Εκείνος φάνηκε να κολακεύεται. Χαμογέλασε.
"Μου αρέσουν τα βιβλία. Μπορώ να χάνομαι για ώρες μέσα σε ιστορίες, να εύχομαι να μην τελειώσουν ποτέ." Ξεκίνησε να λέει. "Αγαπώ την μουσική, την τέχνη γενικότερα. Θέλω να σπουδάσω μουσική, ίσως φιλολογία, αλλά αυτό είναι κάτι που δεν το έχω αποφασίσει ακόμα." Άρχισε να τοποθετεί τα άδεια, πλέον, πλαστικά κουτιά μέσα στις σακούλες, τις οποίες και πέταξε σε έναν μικρό κάδο λίγο πιο πέρα.

Η διαδρομή προς την μικρή τους γειτονιά ήταν σιωπηλή. Το μόνο που ακουγόταν ήταν το μουγκρητό του αυτοκινήτου καθώς διέσχιζε την άσφαλτο.
Από το παράθυρο του συνοδηγού, η Choon-Hee, μπορούσε να διακρίνει μαύρα σύννεφα να δημιουργούν μια πυκνή μάζα στον ουρανό, έτοιμη να απελευθερώσει τόνους βροχή.
Ξαφνικά το αυτοκίνητο σταμάτησε να κινείται.
"Γιατί σταματήσαμε;" Αναρωτήθηκε φωναχτά η Choon-Hee.
"Άκου, πρέπει να σου μιλήσω." Απάντησε απότομα ο Jimin. "Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω καν πως πρέπει να σου μιλήσω. Είσαι σαν ένα ευαίσθητο λουλούδι που φοβάμαι να αγγίξω." Είπε στην συνέχεια. "Όλον αυτόν τον καιρό προσπαθώ να σε διαβάσω μα δεν τα καταφέρνω. Με συνεπήρε η εξυπνάδα και το βλέμμα σου από την πρώτη στιγμή που βρέθηκα κοντά σου." Συνέχισε, αφήνοντας την Choon-Hee άφωνη.
Πίεζε το σώμα της πάνω στην πόρτα του αυτοκινήτου τόσο δυνατά που νόμιζε ότι θα άνοιγε και εκείνη θα έσκαγε στον δρόμο.
"Εγω-" το αγόρι κόμπιασε και φάνηκε να σκέφτεται κάτι για λίγο. Ύστερα έγειρε το σώμα του προς το μέρος της Choon-Hee και, πιάνοντας με τα δύο του χέρια τα μάγουλα της, την φίλησε. Στην αρχή και οι δύο δίστασαν μα, μετά, τα χέρια τους άρχισαν να εξερευνούν το ένα το κορμί του άλλου πάνω από τις σχολικές τους στολές.
Δευτερόλεπτα αργότερα η Choon-Hee τραβήχτηκε και βούλιαξε ξανά στην θέση της, τρέμοντας σαν ψάρι έξω από το νερό.
"Πήγαινε με σπίτι, σε παρακαλώ." Μουρμουρησε αποφεύγοντας να διασταυρώσει το βλέμμα της με το δικό του.
Ένας μικρός αναστεναγμός ακούστηκε και ύστερα το αυτοκίνητο ξεκίνησε να κινείται ξανά.

Τα λεπτά έμοιαζαν να περνούν φορτωμένα αιωνιότητα, όταν τελικά το αυτοκίνητο σταμάτησε ξανά, αυτή την φορά έξω από το σπίτι της Choon-Hee.
"Θα σε δω την Δευτέρα;" Η φωνή του Jimin είχε αλλάξει. Ακουγόταν διστακτικός και φοβισμένος.
Η Choon-Hee άνοιξε την πόρτα με φόρα και βγήκε από το αυτοκίνητο, περπατώντας βιαστικά προς το σπίτι της.