Wanneer ben je echt iemands eerste keuze, maar niet een tweede? Hoe kan je helen en alleen zijn, zonder dat het al te vaak pijn doet? Hoe bouw je je toekomst op, met weinig sociale contacten om je heen en wanneer is het nog wel gezond om alles wat met mannen te maken heeft uit de weg te gaan? Op een zondagnacht wordt de standvastigheid van Lucy, om niet bij een man in de buurt te komen, ruw verstoord als een man van haar gefascineerd is. Ergens voelde het voor haar bevrijdend, maar blijkt het niet bij die ene nacht te blijven. Wanneer ze merkt dat ze er niet meer onderuit komt, trekt ze alles uit de kast om ervoor te zorgen dat hij zich van haar afkeert. Maar hoe doe je dat als je ineens gedwongen collega's blijkt te zijn?