Aleksandra

jak różę
bezbarwną, bladą, 
umierającą pod ostrym spojrzeniem, 
zamarzającą
samotną
zazdrosną
niczyją
smutną
do ogrodnika, 
tak życie pcha mnie
do ciebie

[27.05.2018]

•••

Spacerując uliczkami pewnego pięknego, polskiego miasta na wschodzie, gdzie Rybną rozpoznasz nawet bez drogowskazów, możesz natknąć się na pewną dziewczynę. Nic nadzwyczajnego, ot, prosta nastolatka. Dziewczyna ta będzie siedzieć na ławce lub na trawie, oparta o ścianę starej kamienicy lub w jednej z ustronnych kawiarenek na starym mieście. Będzie pić tanią oranżadę z puszki i czytać kolejną słabą książkę, która zabiera ją od rozczarowującej rzeczywistości. Obok niej będzie leżeć lekko już podniszczony zeszyt. Dziewczyna będzie snuć wywody na temat piękna promieni słońca tańczących w liściach pobliskiego drzewa. Nagle zerwie się, podekscytowana jakimś dziwnym, niedostrzegalnym dla innych faktem. Złapie zeszyt w dłonie i z uwagą zacznie kreśli w nim litery swym koślawym pismem. Jeśli wtedy do niej podejdziesz, i zapytasz o powód nagłej radości, usłyszysz odpowiedź: "Już wiem, jak nazwać piękny świat". Jeśli poprosisz, pokaże ci tekst. Wiersz chaotyczny i nieskładny. Dokładnie taki, jak ona sama.