Bu düşünceler yedi bitirdi beni. Her zerrenin bu kadar keskin olmasıyla parçalandım. Keskin uçların her yanıma saplandı. Nefes alacağım tek bir boşluk dahi kalmadı bana. Her yanım senin yokluğunla doldu. Ben artık senin yokluğunda can bulmuştum. Sende öyle anne rahminden doğar gibi var olamadım. Beni hapsettiğin her uykusuz gecede kaybolmaya başladım. Canımdan canım kopa kopa var oldum sende. İliklerime kadar kırıklarla doluydum. Her yanımda kesikler, kan revan içinde kaldım. Akan kan katran karasıydı. Acının rengi her bir taneme sinmiş, ele geçirmişti. Uykularıma saplandın, uykusuzluğa esir ettin. Esirliğe bağlandım. Yokluğunun sancısı yitirdi beni. Zaman kavramını yitirdim ben. Bakıyorum şimdi tarihe çok zaman olmuş, yokluğun üç yılın her parçasına sinmiş. Şimdi sende varoluşumun şahidi olan gri duvarıma yaslı sırtım. Bu duvara hapsoldu benim canımın iniltisi. Yastığa hapsettiğim hıçkırıklarımın kesik sesiyle bezendi bu duvar. Uykusuz kaldığım her gecenin çetelesini kazılı bu duvara. Sesim duyulmasın diye parçalardım avuç içlerimi. Nefes alamazdım. Sen benim kesik nefeslerimin yaratıcısıydın.
