acemiyazar

Kafamın içi bir puzzle gibi düşünelim. Yaşadığım her anı o puzzle bir parçası. Düsünün dakikalarca günlerce belki aylarca hatta yıllarca uğraşıyorum ama olmuyor bir türlü bitmiyor. Artık sabrının son raddesin ve artık dayanamayarak o puzzle bir darbeyle paramparça ediyorsun. Oturmuş eserine bakarken biri sana eksik parçayı uzatıyor. Tekrar aynı heyecanla yapıyorsun derken bi bakıyorsun puzzle bitmiş. İste benim eksik parçam parçam bir kağıt ve kalem onları aldığından beri sadece yazıyorum. Ne olduğu veya olmadığı önemli değil yazıyorum. Ve artık yazdıklarımı birilerini görmesini istiyorum. Bu yüzden buradayım.