İçim çok acıyor.
Tarif edilemez bir acı bu. Kalbimi düşün, evet atışını duyduğun ve neden bu kadar hızlı attığını merak ettiğin yer, işte orası ve etrafı. Çok acıyor. Aslında tam anlamıyla acıyor mu demeliyim yoksa sıkışıyor mu, bilmiyorum. Ama gerçekten tarif edilemez bir şey. Edemedim de zaten, neyse.
Neden böyle oluyor, en çok sen biliyorsun. Ne zaman hızlı attığını en iyi de sen bilirsin. Bilmiyorum ama şuan bunu yazarken senle konuşuyor gibi hissediyorum. Özür dilerim. Ağlıyorum. Ağlamamı istemezdin kızardın hep. Kızma bu kez gerçekten rahatladığım için ağlıyorum. Üzüldüğüm için değil.
Keşke eskileri özlemek bu kadar acıtmasa, bu kadar yakmasa, etkisi günlerce, haftalarca, aylarca ve belki de sürecek mi bilmiyorum ama yıllarca sürmese. Düşünüyorum da “bitti” dediğimizde bitseydi her şey, gerçekten çok güzel olurdu. Bu kadar uzamazdı. Bu kadar yakmazdı. Ben bu kadar özlemezdim. Kokunu hala üstümde kaldığı giysilerden çıkarıp koklamazdım. Bıraktığın şeylerde sırf elin deydi diye düşünüp kendime eziyet çektirmezdim. Hala her izlediğim şeyde, her duyduğum şey de “o da severdi” demezdim. Niye bu kadar uzuyor bilmiyorum. Son mesajında “zamanla geçer merak etme iyi geceler” demişsin. Kendine uyguladığın şeyleri herkes yapacak değil. Ama haklısın, her şeyi yapabilirsin artık, özgürsün. Bilmiyorum mutlu musun ama tek istediğim şey; senin bana söylediklerini sen onlara, benim sana söylediklerimi onlar sana, söylemesin nolur. Bize saklı şeyler de kalsın. Lütfen.
Sen, eğer hala aynı sensen eğer, bu kadar acıtmak istemezdin.
I Feel so alone...
Following
