Αφροδίτη Σφακιανού

Καλημέρα. Καταρχάς θέλω να σου πω συγχαρητήρια για τη νίκη σου στον διαγωνισμό Winter Coat Book Contest 2023-24. Κατά δεύτερον, θα ήθελα αν φυσικά το επιθυμείς και έχεις τον χρόνο να μιλήσουμε ιδιαιτέρως. Μπορείς να με βρεις στο instagram: _djhwp_. Καλή συνέχεια!

«Ήταν καλοκαίρι του 1943, στην καρδιά της κατοχής και της ανθρώπινης εξαθλίωσης, όταν Γερμανοί στρατιώτες γύρεψαν αντίποινα για την ανατίναξη μιας αποθήκης τους στο Μέτσοβο από τους αντάρτες, η οποία ήταν γεμάτη τρόφιμα και όπλα. Σκύλιασαν σαν έμαθαν πως αρχηγός της συγκεκριμένης αντιστασιακής ομάδας ήταν κάτοικος του χωριού μας. Την ίδια μέρα, λίγο πριν να δύσει ο ήλιος, οι Γερμαναράδες μας πέταξαν έξω από τα σπίτια μας και έκαψαν το χωριό ολάκερο. Ποτέ δεν νύχτωσε εκείνο το βράδυ. Οι φλόγες φώτιζαν την πλάση ίσαμε εκεί που έφτανε το μάτι σου. Ένα ολόκληρο χωριό για μία αποθήκη τους… Την πληροφορία την είχε δώσει ο Ευθύμιος Αγγελάκης, ο μεγαλοκτηνοτρόφος και καλοβαλμένος Έλληνας εφιάλτης. Το τσιράκι τους. Ναι παιδί μου, ο προπάππους σου…» 
          Ο θρύλος του μεγάλου βουνού - Διήγημα

. «Ξέρεις ποια είναι η χειρότερη τιμωρία για τον άνθρωπο; Να ατιμάσει την συνείδηση του. Να την λερώσει. Και να μάθει να ζει με τούτη τη γνώση για το υπόλοιπο της ζωής του»
          Καινούργιο διήγημα 2 κεφαλαίων!
          
          Καλώς ήρθατε στον μαγικό μου κόσμο και πάλι!
          Σε κάτι εντελώς διαφορετικό αυτή τη φορά μιας και η υπόθεση του διηγήματος αφορά στην μαύρη περίοδο της κατοχής που πάντα μου άρεσε να διαβάζω και να μαθαίνω, είτε σε μυθιστορήματα είτε σε ιστορικά βιβλία.
          Στο μυαλό μου -για κάποιον ανεξήγητο λόγο- τριγυρνούσε η λέξη 'δωσίλογος' και οταν τυχαία διάβασα την παρακάτω φράση, μου γεννήθηκε η ιδέα. Έτσι απλά- όπως πάντα!
          Καλή ανάγνωση!
          ¨Οι απόγονοι δεν ευθύνονται για τις πράξεις των προγόνων τους.
          Βαραίνονται όμως από αυτές¨

Ήρχισε και μεγάλωνε το δροσερό κλωνάρι, και πλήθαινε στην ομορφιά, στη γνώση και στη χάρη
          Εγίνηκεν τόσο γλυκιά που πάντοθ’ εγρικήθη, πως να το χου θάμασμα στον κόσμον εγεννήθη
          Και τ’ όνομα τση το γλυκύ το λέγαν Αρετούσα, οι ομορφιές τση ησάν πολλές, τα κάλλη τση ήσαν πλούσα
          Χαριτωμένο θηλυκό τως το κάμεν η φύση, και σαν αυτή δεν ήτονε σ’ ανατολή και δύση… 
          Η Εύα μαγεμένη από την ερωτική φωνή του Άρη, ταξίδευε τους στίχους του Ερωτόκριτου με το κορμί της που παλλόταν αισθαντικά πάνω στην άμμο της ακροθαλασσιάς γεμίζοντας αιώνες σε μία μόνο στιγμή. 
          ~Το πενάκι της Εύας~ Επίλογος.

«Θέλω να γίνεις δικιά μου…»
          Η Εύα αισθάνθηκε την ερωτική βραχνάδα του να ακουμπά το στόμα της.
          «Μόνο δικιά μου…» επανέλαβε με φωνή που έκαιγε πόθο.
          Το διεσταλμένο χρυσάφι στα μάτια της ήταν η απάντηση που ήθελε να ακούσει. Τα χείλη 
          του εξάλειψαν το σ’ αγαπώ τής μέσα στο στόμα του που άνοιξε με θράσος το δικό της 
          κατακτώντας το με ασύλληπτο πάθος. Τα δάχτυλα του βυθίστηκαν μέσα στα μαλλιά της, οι 
          αναστεναγμοί της χάθηκαν στην κάψα της γλώσσας του και τα κορμιά τους φλέγονταν από 
          προσμονή.
          ~ Το πενάκι της Εύας~Κεφάλαιο 14.

«Ξέρεις πως την έχουμε ονομάσει με τον Λουίζο τούτη τη μικρή παραλία;» Γύρισε και 
          αντάμωσε το βλέμμα της. «Κόλπος της Αφροδίτης»
          Η Εύα έσφιξε τα χείλη της και το πνιχτό χαμόγελο αποτυπώθηκε στην γκριμάτσα που 
          σχημάτισε το πανέμορφο πρόσωπο της.
          «Μην κοροϊδεύεις, δεν είναι αυτό που σκέφτηκε το πονηρό μυαλό σου!» αμύνθηκε ο Άρης 
          χαμογελώντας όμως κι εκείνος. «Της δώσαμε αυτό το όνομα γιατί είναι το πιο ερωτικό,
          μικρό κομμάτι γης σε ολόκληρη την Κρήτη…» Ερωτική υπόσχεση και η βραχνάδα της φωνής του.
          ~Το πενάκι της Ευας~ Κεφάλαιο 13.

Η Εύα άκουγε υπνωτισμένη την βαθιά  φωνή του να υμνεί τον πόνο ενός άντρα. Θα μπορούσε να τραγουδάει για εκείνη; Αποκλείεται... Το τραγούδι μιλούσε για αγάπη! Αγαπιέται ένας άνθρωπος τόσο γρήγορα; Εννοείται πως όχι! Εκείνη μόνο του άρεσε! Γι' άλλη τραγουδούσε με τόσο συναίσθημα κατέληξε με βαριά καρδιά. Εκείνη την στιγμή η Όλγα της φάνηκε η πιο τυχερή γυναίκα στον κόσμο.
          Το πενάκι της Εύας ~ Κεφάλαιο 12

~~Για εκείνον το πενάκι του ήταν η δύναμη του. Μέσα από εκείνο έβγαζε την ψυχή του στο λαούτο. Την λευτέρωνε πάνω στις χορδές και την έκανε μελωδία στ' αυτιά του κόσμου. Κι εκείνη έπαιξε με την δύναμη του. Αρνούμενος να δεχτεί αυτό που η καρδιά του φώναζε, θέλησε να την προσβάλει, να την ταπεινώσει. Μήπως κατάφερνε να σιωπήσει το νου. Μάταιο. Άκουγε τα πάντα~~
          ~Το πενάκι της Εύας~ 8ο & 9ο κεφάλαιο

Αν η θάλασσα μπορούσε να αλλάξει χρώμα, τότε οι δικές του μαύρισαν.
          Αν ο χρυσός μπορσούσε να λάμψει τότε τα μάτια της τον τύφλωσαν.
          Αν ο διάβολος μπορούσε να ήταν γυναίκα τότε ήταν σίγουρα εκείνη.
          Το πενάκι της Εύας- Κεφάλαιο 7

Ο έρωτας πηγάζει από τον εγωισμό να κυριαρχήσουμε.. Άρης και Εύα, στην προσπάθεια τους να συνειδητοποιήσουν αυτό που η καρδιά τους έχει ήδη αποφασίσει μα ο νους αρνείται, δίνουν  χώρο στον εγωισμό να παίξει το παιχνίδι της κυριαρχίας. Μα η καρδιά είναι άτιμη και δεν λογιάζει τίποτα σαν οι μοίρες βρουν το δρόμο τους.
          ~Το πενάκι της Εύας~