Hilal Sena Can

Kendi siyah canavarımın gözlerine baktığımda yüzleşemediğim korkularımı gördüm.O korkuların zamanla nasıl sınırlarım haline geldiğine onun gözlerinde şahit oldum.Kazanmanın tek yolu onu kelimelerimin arkasına gizlemek ve böylelikle kendimden uzaklaştırmaktı.Zihnimin o bölümünde savaştığım canavar benim hayalkırıklıklarımdan,sönen umutlarımdan,nefretimden,öfkemden,tüm negatif duygularımdan oluşuyordu.Bu yüzden bu kadar güçlü durabiliyordu karşımda.Onu yenemeceğimi farkettiğimde elimden gelen tek şey onun şekil değiştirmesini sağlamak oldu.İşte tam bu anda ortaya çıktı başkarakterim Burak Aslanoğlu.Onunla konuşmaya çalışan umut dolu tarafımı reddediyor,kendi bildiğinden şaşmıyor,ölmüş umutlarımın renginden almış koyu mavi gözlerini yeni umutlarımın üzerinde pervasızca gezdirip onları da öldürüyordu.Ta ki  farklı bir umuda denk gelene dek.O umut,Doğa Korkmaz'ı oluşturdu tüm pozitif duyguların temsilcisi olarak.İkisi zihnimin o zifiri karanlık odasında hapsolmuşken başladım kalemi kağıdın üzerinde kaydırmaya.Burak tüm heybetiyle dimdik ayakta dururken,Doğa bitkin bir şekilde yerde oturuyor.Yaslandığı duvarda bacaklarını kendine çekmiş ve dizine koyduğu mumun küçük pembe ışığına odaklamış yaşlı gözlerini.Burak şu an tüm bu yazdıklarıma umursamazlıkla bakarken bana fısıldıyor.
 
"Sen ve ben siyahın en mavi tonuyuz."
 
Onun bu fısıltısı ve daha nicesi hayatımın her anında ensemde bir nefes gibi dururken Doğa cılız,pembe mum ışığıyla dik burnunu inatla kaldırıyor.Kafasını iki yana sallıyor ağlarken.
 
"Daima bir umut vardır."
 
Onun fısıltısı ise belli belirsiz ulaşıyor kulağıma.Duymama izin vermiyor artık insan kılığına girmiş canavarım.Bu yüzden hala o kazanıyor.Ben bu kitapta Burak'ın geçmişinde ve öfkesinde Doğa'nın umutlarında,her bir karakterimin bir detayında saklıyım. 
 
Ben siyah değilim.
Mavi de değilim.
Pembe ise hiç değilim.
 
Ben siyahın en mavi tonuyum.

Gecenin karanlığında dimdik ayakta duran Burak'ın aslında ta kendisiyim... 

~Hilal Sena Can~