Davinio

Stil staart de jongen in de verte, maar hij ziet niets. Hij is diep in gedachten over serieuze, maar ook hele gekke dingen. Zonder het zelf door te hebben haalt hij zijn hand door zijn, nu toch wel wat lange, donkerbruine haar. Hij geniet van de rust om hem heen. Hij is liever alleen dan bij mensen, waarschijnlijk omdat hij zich bij veel mensen niet op zijn gemak voelt.

Langzaam draait hij zich weg van zijn raam, waar hij net door naar buiten keek, en richt zich op zijn instrumenten. Op zijn piano ligt zijn keurig verpakte viool. Hij glimlacht, die twee dingen doen veel met hem. Altijd is het fijn om muziek te maken, in welke stemming dan ook. 

Voorzichtig ploft hij op zijn bed neer en zet zijn koptelefoon op. Snel zoekt hij een nummer van NF op en luistert aandachtig naar de dingen die Nate te zeggen heeft. In best veel dingen herkent hij zich, al zijn er ook wel dingen waar hij het niet mee eens is. 

Als je goed kijkt kan je heel even de angst zien, die door zijn grijze ogen vliegt. Maar al snel maakt die angst plaats voor blijdschap, als hij denkt aan de vrienden die hij online heeft weten te maken. Hij is hen dankbaar voor alles wat ze voor hem doen. 

"Davinio, moet je niet naar school?" Hij schrikt op en beseft dat dat inderdaad het geval is. Hij is weer weg gedroomd in al de fantasieën die dagelijks door zijn hoofd vliegen. Gelukkig stond alles al klaar. Snel grijpt hij zijn tas. Hij rent meteen door naar zijn fiets en rijdt hem de tuin uit. Nadat hij zit, zucht hij. Hier komt weer een vermoeiende dag in zijn atheneum-klas