Cümleye nasıl başlayacağımı gerçekten bilemiyorum. Hepiniz biliyorsunuz ki büyük bir deprem felaketi yaşadık. Ben de depremden en çok etkilenen Hatay ilinde yaşıyorum. O kadar zor şeyler yaşadık ki anlatamam. Bu zor süreci anlatacak ne bir kelime ne de bir cümle yok. O geceyi deprem anını asla unutamıyorum. Evimizin beşik gibi sallanması üç kız kardeş birbirimize sarılarak ölümü beklememiz, evimizin yıkılması hiç aklımdan çıkmıyor. O gece o kadar çok yağmur yağıyordu ki o yağmurun altında beş buçuk saat çaresizce çığlıkların arasında beklememiz ve zifiri karanlık olduğu için olayı tam olarak kavrayamadığımız için herkesin Allah'ım ne olur artık hava aydınlansın diye durmadan dua etmemizi ve sabah hava aydınlandığında memleketimin yerle bir olduğunu görmeyi unutamıyorum. En kaz altında gördüğüm insanları, elleri hareket edip yardım diye çığlık atan insanları, hiç tanımadığım insanlara ismiyle seslenerek yaşam belirtisi vermelerini beklemeyi, hiç bir şey yapamayacağımızı anladığımız da o enkazların arasında çıplak ayak ağlayarak yürüdüğümüzü asla unutamıyorum. Allah'ım ne olur tekrardan hava kararsın bu vahşete daha fazla dayanamıyorum artık diye dua etmemizi asla aklımdan çıkartamıyorum. Her şeyimiz varken bir sabaha hiçbir şeyimiz yok şekilde uyandık. Başkasının kıyafetini giydim. Başkasının çocuğunun çoraplarını giydim. Çok zordu. Akrabalarımız, komşularımız, arkadaşlarım öldü. Yaşadığımıza bile sevinemedik. Buraya da sürekli bölüm nerede ne zaman diyenler için açıklama yapmaya geldim. Evimiz yıkıldı her şeyimizi kaybettik. Bu süreçte bölüm yazmam mümkün değil. Elimde olmayan sebeplerden dolayı uzun bir süre bölüm geleceğini de düşünmüyorum. Bu konuda hepinizin anlayışına sığınıyorum.Nefes alıyorsak umut elbette var demektir. Hepinize kucak dolusu sarılıyorum ve sizi seviyorum. Kendinize iyi bakın.
Sağlıcakla kalın.
