Antropofobia

łapię płytki oddech, wbijam szpony w spód dłoni.
          ze smutkiem i wstydem spoglądam na twarz moją.
          tracę równowagę, czuję ból na wskroś skroni.
          wszystkie gwiazdy nade mną się dwoją i troją,
          a ja jeden zanikam, znów mniej mnie się robi,
          gdy świat nade mną staje bezczelnie, złowrogo,
          ażeby mnie zgładzić, zmiażdżyć rdzeń duszy, dobić.
          godzę się na ten los. odmawiam wstania nogom.
          możliwe, że przegram - najpewniej już przegrałem,
          wszak szansy na podium przecież też nigdy nie miałem.
          nie chcę widzieć ludzi, ani jak me sny więdną.
          nie chcę dalej szukać, gdy już wszystko mi jedno.

umysł niespokojny
          oczy pełne lęku
          serce zakrwawione
          leży na mym ręku
          i płacze żałośnie
          każdej długiej nocy
          o tym jak umiera
          z żalu, z niemocy,
          z tęsknoty za bliskością,
          za dotykiem, uśmiechem;
          za bezgranicznym szczęściem
          z każdym spokojnym wdechem;
          za pytaniem "co u ciebie?"
          tak kurczowo się go trzyma...
          na myśl o samotności
          aż z bólu się zżyma
          
          to aż śmieszne, wszak od zawsze
          trwam samotnie - sam ze sobą
          czas mozolnie, choć zbyt prędko
          mija mi z kolejną dobą
          chwytam lekko, prawie czule,
          napotkaną dzisiaj duszę
          mówię "zostań", ona "wybacz,
          szybko dokądś dotrzeć muszę"
          to aż przykre, znowu płaczę
          purpurowe myśli ronię
          łzami ciepło otulony
          słucham szczęścia w smutnym tonie
          
          czytam uśmiech, całkiem ładny,
          doszedł do mnie w dobrym stanie
          w takich chwilach myślę sobie
          "warte było to czekanie"

prawie mi sie umarło hah
          (niechcący tym razem)

rozsypałem się po (z)mroku
          
          cień przysłonił mi oczy
          
          odłamki tępych uczuć
          wbijają się w me dłonie
          
          krwawię się o smutek
          lejąc złość i frustrację
          
          zetrzyj mój ból
          
          poszukam zrozumienia
          nie u ciebie
          lecz z tobą
          
          stań się wyrzutkiem jak ja
          
          końca wyczekam sam

"mieć coś z życia za życia"

Mój standard przywitania
          Nakazuje się ukłonić,
          Podziękować przepięknie
          Za obserwację dziwną,
          Gdyż się nikt jej nie spodziewał.
          Teraz tylko nadzieja,
          Abyś nie uciekł za szybko.
          
          Pozdrawiam,
          Dnia miłego życzę!
          
          

W mojej głowie wciąż pustka
          A nie! Jednak myśl jedna.
          
          Czemu życie doświadcza
          Najdelikatniejszych z nas
          I czemu akurat ich?
          Przecież się nie obronią,
          A upadną w samotność.
          
          Jednak świat, to po prostu zignoruje.
          
          
          
          ,,Nocny miraż'' boleśnie piękny

Widocznie nie znałem Cię wystarczająco.
          Na wspomienie szczęścia łza w oku się kręci.
          Tłumaczyć wciąż bym mógł, jak tęsknię po Tobie,
          jednak dziś niespecjalnie mam na to chęci.
          
          Widzę, że w Twych oczach stałem się potworem
          skazanym na mękę przez każde spojrzenie.
          Cóż Ci uczyniłem, by na to zasłużyć?
          Cóż Ci odebrało me marne istnienie?
          
          Siedziałem w ciszy zbyt długo, żeby milczeć.
          Nie wiesz, jak koszmarny ból mi znów zadałaś.
          Nie będę tamował krwotoku swych uczuć.
          Zniknę z Twego świata tak, jak zawsze chciałaś.

chwila starczyła, by zakochała się w innym

Rozbij me serce,
          zmiażdż moją duszę.
          Przysięgam, że nigdy
          już uczuć nie ruszę.