uzun zaman sonra buraya birşeyler yazacak kadar boğazımda birşeylerin düğümlenmesi gerekiyormuş demek, gerçekten konuşmak istersen yine sus dediğinde farkettim ki kimseyi tutmuyorum etrafımda, aklımdan geçeni bir bakışımdan anlayan Sultanı bile bazen o kapının ardında bırakıyorum. Ben sandım ki kimseye hissettirmeden kendime nefret etmeye devam edeceğim. Fakat eksik olan hayat tecrübem bana şunu öğretti;tek çözümü kafama sıkmak olan bu mücadelede kendini gömmeye hazır olan kimse karşısındakini sevemez. Annemde başta olmakla beni seven herkesten özür diliyorum, torprağın altındaki canım adam dışında kimseyi sevemiyorum artık. Hakkınızı ödeyemem fakat elimde kendime bile yetmeyen nefesim dışında birşey yok.
