Lea Wilkosz

⭐🌟⭐🌟⭐  ⭐🌟⭐

"Bo kundel miał swój czas, a wilk był bezczasowy. Wilki nie rodzą się i nie umierają. Istnieją nawet tam, gdzie ich nie ma"
~O. Tokarczuk

Moje powieści to nic innego jak sny, marzenia i lęki ubrane w słowa. Zawsze uważałam, że zamknięcie ich w kokonie z namacalnych, prostych liter sprawi, że staną się mniej przerażające.
Wiccanka, feministka, bibliofil. Kobieta z wilczymi tatuażami. Niekwestionowana Wilcza Królowa. Jeśli miałabym opisać się za pomocą muzyki, z pewnością znajdowałabym się gdzieś pomiędzy "Gods and Punks" i "Dig that Hole" Monster Magnet, przez "Fools" Deep Purple, aż do "Dead and Gone" Motorhead. Pracuję na stanowisku maszynisty, a swoją przyszłość od najmłodszych lat wiązałam z wielkimi maszynami, choć ważę 43 kilogramy i ledwo odrosłam od podłogi. Okazjonalnie lubię potaplać się w smarze i śrubkach, od czasu do czasu popełnię rysunek lub dwa, od 2013 roku ćwiczę szermierkę i mam obsesję na punkcie makijażu, co mocno kłóci się z wizerunkiem kogoś, kto nosi w torebce bagnet od kałasznikowa. Jestem maniaczką opisów, dżentelmenów z mieczami i silnych kobiet przemieniających się w wilki. W wolnym czasie knuję nad nowymi sposobami uśmiercenia sąsiadów, wyżywam się na klawiaturze, podjadam wszystko, co nadaje się do podjadania, i śpię. Czasem przesadzam z sarkazmem i złośliwością, ale nie toleruję chamstwa w żadnej postaci. Nie wyobrażam sobie życia w domu, w którym nie ma zwierząt, zwłaszcza kotów. Od czasu do czasu zamieniam się w ciskającą przedmiotami furiatkę i umiem powiedzieć niemal wszystko o SM42, choć ty pewnie nawet nie wiesz, co to takiego.
Jeśli chcesz z kimś popisać, proszę bardzo - chętnie poznaję nowych ludzi. Moja schizofrenia również.