Yoruldum amına koyayım insanları memnun edememekten, laftan, dedikodudan, kinden nefretten huzursuzluktan sürekli bugün içimde yine kötü bir his var diyerek uyanmaktan insanların samimiyetsizliğinden çıkarcılıklarından yalancılıklarından iki yüzlü olmalarından en çok da bunun kitaplarda yazılı değilde gerçek olduğunu anlamaktan yoruldum. Kendi aptal huylarımdan öfkelerimden katlanamamalarımdan... Büyümektej yoruldum belki de çok küçüğüm dertlerden kaygılardan bunlara virgül koymayı bıraktım hiçbir üç nokta sonsuzluklarını anlatamıyor. Çare ararken hep kendimi keşke yok olsam derken buluyorum. Saatlerce ağlasam geçmeyecekmiş gibi. Hiçbir şeyi değiştirememek koyuyor. Anlattığında kimsenin yardımcı olamayacak olduğunu bilmek fena. Ben bu iğrenç dünyadan nefret ediyorum. En çok da onu değiştiremeyişimden. Azimsizliğimden. Yorgunluğumdan.
