نویسنده صدام نزنید. من نویسنده نیستم، من تنها می‌نویسم شاید که آرام بگیرد چیزی در من.

« ای خاطرات،
نمی‌دانم!
از من چه می‌خواهید به محض آمدن پاییز؟
ای خاطرات قدیمی این پروبال زدن برای چیست؟
خود را به پنجره‌ها کوفتن برای چه؟
گمان نکنید غنچه‌ها گل می‌دهند،
آوازی که هست برای بلبل نیست،
این بادی که می‌وزد، باد دیگری‌ست‌‌...»

- جاهد ستکی تارانجی؛ فارسیِ فرید فرخ‌زاد.


یک‌جرعه برهان‌تراشی؛
« ممنوعه » نوشته شد تا با عاشقان بی‌وصال همزاد پنداری شود.
« متعلق به من » نوشته شد تا از زخم‌های جان آدمی، به راحتی چشم پوشی نشود.
« پرتو » نوشته می‌شود تا پیچیدگی عجیب سرنوشت به سان کلمه در چشم، به لمس تجربه شود.
« جانکاه » نوشته می‌شود تا بدانیم که عشق، همواره و هیچ‌گاه کافی نبوده.