Melina Soykırım

Anlaşılmak güzel histir, değil mi Melina?
          
          

Yeni bir gün, karnım kasılıyor. Zamandan korkuyorum, bir şey yapmak veya yapmamak beni korkutuyor. Zamanın geçmemesi korkusu ile yüzleşiyorum, boşlukta hissediyorum. 

Terk edilme korkusu, takıntı edinilen insanlar. Neden bu kadar acıtıyor 

Atak anında söylenen kelimeler, gerçeğe çıkan duygular. Saklayamadı daha fazla küçük kız düşündüklerini. Korkmaya başladı, terk edilmekten.

Hadi uyanın güzel bir gün başlıyor
          

Korkuyorum, kimsesiz hissediyorum. Onların bakışları ile ölüyorum. Kurduğum küçük senaryolara asıyorum kendimi. Gülüşleri, itiyor altımdaki sandalyeyi.

İçinde kendi kendine fısıldıyor. Geçecek diyor ama her kelimesi ayrı batıyor kalbine. Derin bir nefes alıyor
          aldığı nefeste boğuluyor

Nasıl ayak uydurabilirdi geçmeyen zamana
          O bu kadar hızlı yaşarken 

Evrenin bir kanunu, bazı insanlar bazı insanları gereğinden fazla düşünür. Kafasında kurar, sorgular en ufak bir davranışını. Sonrasında itilirler, çok kafaya takıyorsun diye etiketlenirler. Tek merak ettiğim şey normali bu değil mi? Yoksa hastalıklı bir takıntı mı?