Martyna

"Były dwie siostry, bawić się poszły
Czekać powrotu statków ojcowskich...
A gdy dotarły nad morza skraje
Starsza wepchnela młodsza wprost w fale
To się topila, a to pływała
Pod mlynskim kołem się ukazała
A cóż uczynił z dziewczyny mostkiem?
Wyrzezbil z niego wiolę dość prostą
A cóż uczynił z paluszkow kośćmi?
A z nich wyrzezbil na struny kołki
A cóż uczynił z dziewczyny noskiem?
Do swej wioli wyrzezbil mostek
A cóż uczynił z żył tak niebieskich?
Do swej wioli struny ukrecil
A cóż uczynił z jasnymi oczy?
Do wioli świtem zaraz przytoczyl
A cóż uczynił z szorstkim językiem?
Zrobił sakiewke i wypchal łykiem
I wiolinowa struna tak mowi:
O, tamże jest król, ojciec mój drogi
A potem rzekła struna basowa:
Tam moja matka, wielka królowa
A potem rzekły wszystkie trzy struny:
Tam moja siostra, źródło mej zguby. "