🇹🇷

@Namik_Kemal08

Wattpad' e 26 Eylül' de başladım. Benim için dertsiz ve sorunsuz dönemlerdi. Onun için bu sevincimi ve mutluluğumu fanfiction' lara yansıtmak istedim. Fic yazmaya başladım. Birkaç anlamsız ve ayakları yere basmayan kurgu denemesinden sonra kitapları (?) yayınlamadan sildim ve fic işini bıraktım. (29 Eylül)

Çabuk peseden tiplerden değildim. Bu işin benim harcım olmadığını düşündüm ve kalemimi başka kurgulara yönelttim. (2 Ekim)

Neşeli ve mutlu "arkadaşça" kurgular yazmayı denedim. 2 tanesini yayınladım. (4 Ekim)

Fakat sonrasında yaşadığım olaylar yüzünden mutlu, neşeli ve "arkadaşça" olan herşey, bana itici gelmeye başladı. Belki de ben abartıyorumdur, bilmiyorum ama; bir anlık öfkeyle tüm kitapları sildim. Hatta hesabımı da kaldırmayı düşündüm ama burada edindiğim dostlukları kaybetmek istemiyordum. (10 Ekim)

Bir süre buralardan uzaklaştım ama hissettiğim duygusal boşluk beni yine buraya itti. Yazmayı seviyordum, ve yazdıklarımı başkalarına sevdirmeyi de. Yazdım, gücümun yettiği kadar, ruhumun el verdiği kadar. Yaptım, yapıyorum ve yapacağım. Felsefem buydu. Çok uğraştım. Zihnimden geçen herşeyi yazdım. İyi kötü, yazdım işte. Sonradan fark ettim ki; yazdıkça ruhum hafifliyor ve güç kazanıyorum. Maalesef ki hiç birini yayınlamadım. Silmedim de. Öyle duruyorlar, maziye karıştılar. Tıpkı benim gibi; unutulan mazinin bir parçası oldular. 

Şu zamana kadar hep birileri için yazdım, karakterlerimde hep birilerinin imzası vardı. Maddî manevî farketmeksizin, hep başkalarını yazıyordum. Başkalarının fikirleri, başkalarının düşünceleri, başkalarının duyguları...

Ruhum bile başkaları dediğim kişilerin esiri olmuştu. Bana iyi gelenin bu olmadığını fark etmem biraz geç oldu. 

Artık ruhum bile "başkaları" dediğim satırların esiri olmuşken o satırların; "başkaları" dediği "maziler" adına yazıyorum.

Yazacağım!