Ay sübhânallah! Az önce çok şiddetli bir depremle uyandık. İlk ilk defa bu kadar şiddetli olanla karşı karşıya kaldım. Çok farklı bir anmış... Şuan bile artçı sarsıntıları hissediyorum gibiyim, içim titriyor...Bitti dedim, hani deprem durur diye bekledikçe daha da şiddetleniyor. Elim ayağım içiçe girdi. Feneri nasıl açtım, nasıl dış örtümü üzerime aldım bilmiyorum. Koridora nasıl fırladığımı da... Bizimkilerin üzerinde incecik kıyafetler, hiçbirinin üzeri dışarıya çıkmaya müsait değil. Ya en tuhafı girdikleri şoktan kıpırdayamıyor olmaları...Ben her şeyin bilincindeyim önlem almak istiyorum. Ya en azından al üzerine kalın bir şey, geç en güvenli yere çök-kapan-tutun tekniğini uygula. Yok! Hiçbir şey yapmadan sadece yüzüme baktılar ya... Öyle tuhaf bir andı ki çaresizliği size dibine kadar hissettiriyor. Velhasıl kelam şimdi kendime yeni yeni gelmişken acı ama bir o kadarda gerçek olan ölümü önce kendime sonra da size hatırlatmak istedim. Bir anda yakalıyor insanı, nasıl oldu ne oldu diyemeden...
Rabbim kalan ömrümüzü ona layık bir şekilde geçirmemizi nasip eylesin. Bizden razı olacak şu gerçeğin her daim bilincinde olarak yaşamamızı nasip etsin.
