@ Thehalf-bloodwitch Αυτό για να είμαι απόλυτα ειλικρινής απέναντι σου,το πάλευα να μην το βιώσω αλλά το βίωσα ξαφνικά και εκεί που είχα βάλει τα πράγματα σε ένα πρόγραμμα. Έχασα 10 Μαρτίου τον πατέρα μου από ανακοπή παρόλο που ήμουν στο πλάι του και του είχα κάνει χαρτιά για τη σύνταξη και για επιδόματα καθότι είχε ακρωτηριασμένο άκρο και καρδιακή ανεπάρκεια. Οι γιατροί του είπαν πως δεν είχε θέμα να αποβιώσει όμως, ο ίδιος παραιτήθηκε.
Αυτό που τρόμαζα να σκέφτομαι και εξαντλούσα όλες τις μέσες και τις άκρες να το αποφύγω,ήρθε...Και έκλαψα. Και τώρα κλαίω,αλλά σε αυτή τη καμπή βρίσκεις ότι ο πραγματικός ομφάλιος λώρος κόβεται όταν κλείσει το καπάκι του φέρετρου μετα το "δευτε τελευταίον ασπασμον".
Ο εγκέφαλος έτσι και αλλιώς θα φέρει στην επιφάνεια αυτούς τους υποσυνείδητους φόβους . Είναι φυσικό.
Το ζητούμενο είναι να αντέξεις τη στιγμή εκείνη και να διαχειριστείς τον πόνο έτσι ώστε να μην σου αφήσει ανοιχτή την πληγή
