Violet

y'

dünya bir kalabalık ıssızlıkmış, anladık
            kalp testisi sızmasa yanarmış bütün bütün
            avunalım diyeymiş kabre nazır bu cümbüş

Yanan bir evde doğduğun için tüm dünyayı alevler içinde sanıyorsun.

yıllardır ruhumuzu öldürdün bu evde

y.

Hayatı bir han olarak tahayyül ediyorum, çöküş arabası gelene kadar orada kalacakmışım. Araba beni nereye götürecek bilmiyorum, çünkü hiçbir şey bilmiyorum. Dört duvar arasında beklemek zorunda olduğuma göre, hanı bir hapishane olarak da kabul edebilirim, çeşit çeşit insanlarla karşılaştığım için dostlukların yeşerdiği bir yer olarak da. Huysuz ya da görgüsüz biri sayılmam. Odasına kapanıp, kendini yatağa atıp gözünü bile kırpmadan bekleyip duranları kendi hallerine bırakıyorum; kulağıma hoş seslerin ve müziklerin çalındığı salonlarda gevezelik edenlere de ilişmiyorum. Kapının önüne oturup gözlerimi ve kulaklarımı manzaranın renkleri ve müziğiyle sarhoş ediyor, arabayı beklerken alçak sesle, yalnızca kendim için bestelediğim anlaşılmaz şarkıları söylüyorum.
            Gece çökecek, o posta arabası kapıya dayanıp hepimize seslenecek. Bana bahşedilmiş hafif rüzgarın ve onun tadını çıkarabilmem için bahşedilmiş ruhun tadını çıkarıyorum; ve daha fazlasını ne soruyor ne kurcalıyorum. Handaki anı defterine yazıp bıraktığım şeyleri günün birinde benden başkaları da okur, bunlarla yol boyu oyalanabilirlerse ne âlâ. Kimse okumazsa ya da zevk almazsa o da kabulüm…

Beni herkes sevdaya asi sanır,
            Oysa aşk, beni nerde görse tanır,
            Hasret tanır,
            Zulüm tanır,
            Ölüm tanır,
            Yüzüm yüzümden utanır.
            Yorgunum ustam;
            Ne katıksız somun isterim senden,
            Ne bir tas su,
            Ne taş yastıkta bir gece uykusu.
            Var gücünle asıl sükunetime,
            Çığlığım kopsun,
            Uzat ellerini güneşe dokun,
            Uyandır uykusundan,
            Tut yüreğimden ustam tut,
            Tut beni, sür güne…

Ustam,
            Ne zaman o senin bildiğin zaman,
            Ne sevda gördüğün masallardaki,
            Eskiden,
            Halı tezgahında dokunurdu aşklar,
            Nakış nakış, körpe kız ellerinde.
            Mendillere yazılırdı isimler,
            Yüreklere kazılırdı gizlice.
            Sevdalılar asil ve de yürekli
            Sevdalar, kavgalar iki kişilik.
            Oysa şimdi;
            Çorak gönüllere ekiliyor sevdalar seher vakitlerinde.
            Meşru sevdalardan,
            Gayrı meşru acılar doğuyor kundaklara,
            Günahkar gecelerden

Bazı geceler uykularım kaçıyor, lafını bile etmesen de sancıyan o yaraları düşünmekten. Ben de senin o sancıyan kanından, canındanım. O can ilgiye öylesine muhtaç ki kendi üzerime yığılıp kalıyorum. Ben senin kızınım. Beni sevdiğini söylemek için bildiğin tek yol havadan sudan konuşmak, biliyorum. Çünkü benim de bildiğim tek yol bu.