Bilim Kurgu | Türkiye Elçileri

@ WattpadScifiTR  Asıl ben okuyucularınıza karşı duyduğunuz ilgi için teşekkür ederim. İleriki dönemlerde daha çok ve nitelikli okuyucuların sizi keşfetmesini ve yarışmalarınıza katılmasını dilerim. İyi günlerde kalın ve kendinize dikkat edin.

@Yldzprccg Merhaba!
            
            Belirli aralıklarla eski çalışmalarımız/yarışmalarımız kaldırılabiliyor. Bilim Kurgu Antolojisi, geçmiş zamanlardaki yarışma kazananlarımızın çalışmalarının sergilendiği bir antoloji olduğu için, kazananlara sunulan bir ödül niteliğindeydi. Fakat yeni içeriklerin keşfedilmesi, yeni kazananlara şans verilebilmesi için bu ödüllerin de bir süresinin/sınırının olması ve bu eski içeriklerin kaldırılması uygun bulundu.
            
            Bilim Kurgu Etkinlikleri ise yine çok fazla bölümü içinde barındıran eski bir kısa etkinlik yarışma çalışmasıydı. Aynı şekilde bu kez bizler tarafından sunulan/sunulacak yeni yarışmaların ve etkinliklerin daha kolay bulunabilmesi, eskilerini güncel sanarak onlara katılmaya devam eden kullanıcılarımız için daha güncel bir ortam sunmak adına kaldırıldı.
            
            İlerleyen zamanlarda elbette kaldırılan bu çalışmaların yerine yenileri konulabilir, talebe göre yeniden devam edebilir/tekrar başlayabilir.
            
            Umarız bu bilgilendirme yardımcı olmuştur. İlginiz için teşekkür ederiz!

@ TCGreanger  (2. BÖLÜM)  
            
             "Nihayet!"
            
             Yumurta akı kıvamındaki bir küvetten tam anlamıyla fırlayarak kalkmaya çalışırken güçlü eller beni geri bastırıyor.
            
             "Sakin ol dostum! Sakin ol!"  
            
            Tanıdık tını nasıl olduğunu bilmediğim bir şekilde beynimde aynı tepkimeyi gösterip kalp ritmimin düşmesini sağlıyor.
            
             "Uyandın kardeşim. Artık güvendesin."
            
             Ve arkasından ışık vuran insan suretindeki varlıklardan biri, sakin bir gülümsemeyle bana uzanıyor. Titreyen vıcık vıcık vücudumda, büyülenmişçesine sabit kalan tek nokta olan yüzümdeki en üst noktaya, alnıma dokunmasıyla kendimden hızla uzaklaşıp bir renk cümbüşü içerisindeki gerçeklikte her şeyi hatırlıyorum.
            
             Dünya diye bir yerin hiç olmadığını.
            
             Hayatta kalabilmek için 'gerçek karakter testi'ni geçmemiz gerektiğini.
            
             Testi geçemeyip kötülüğü, çıkarcılığı ve 7 günah olarak bilinen o hayali evrendeki günahları seçenler, şu an yok edilmek üzere uzay boşluğuna bırakılıyorlar.
            
             Elbette her şeyi hatırlayarak. Ne yaptıklarını bilerek.
            
             Ve ben, benim gibi olan herkes artık sınavı geçmiş olmanın verdiği mutluluk dolu kahkahalarla, her şeyin bilincinde olarak bize uzatılan eli tutup havaya fırlıyor ve kaplarımızdan, kimimize tam anlamıyla cehennem olmuş o deney tüplerinden çıkıyoruz.
            
             Artık hepimiz için gerçek cennet, gerçek mutluluk vakti.
            
             Kötülüğün tohumu artık aramızda dolaşmadan.

@ WattpadScifiTR  (1.BÖLÜMÜ İLETİYORUM. DEVAMI 2. YORUMDA) 
            
              "...uyanış vakti geldi!" 
            
             Bambaşka bir dili nasıl anlayabilirdim ki? Nasıl?
            
             Sorguyu bir kenara bırakarak günlük yaşamıma geri dönmek zorundaydım. Çünkü beni özgürlüğümden uzak tutan faturalarım vardı.
            
             Her zamanki telaşımla kıyafetlerimi giyip dişlerimi fırçaladım. Kahvaltı yaparken bile haberlerde bu mesaj dolanıyordu.
            
             İlk farklılığı sokak kapımın koluna dokunduğumda hissettim. Sanki uzandığım o eski soğuk metal, bana oyun oynuyordu. Ne zaman dokunmaya kalksam görüşüm bulanıklaşıyor, odağım kayboluyor ve zihnim sıfırlanmışçasına yeniden deniyordum.
            
             Bir kere.
            
             İki kere
             
             Üç- dört ve beş kere.
            
             En sonunda öfkeyle başımı iki yana sallayıp, iki elimle birden atılınca kulbu tutup açabildim. Ve nihayet ters ters solurken kendimi dışarı atabildim.
            
             İkinci gariplik de yolda yürürken gerçekleşti. Güneş- nasıl anlatsam? Güneş sanki o bildiğimiz güneş değildi.
            
             Isıtıyor muydu?
            
             Evet.
            
             Ama daha çok, sanki bir tentenin ardından gelen soğuk bir yansıma gibi, gerçekçilikten uzaktı.
            
             Her iki-üç adımda bir durup gökyüzüne bakasım geliyordu.
            
             Ve daha da garibi, çevremdeki herkes aynı şekilde duraklayarak ilerlemeye çalışıyordu.
            
             Zihnimi sabit tutmaya çalışıyordum. Sanki rüyada gibiydim. Gerçek hayatın minik bir kopyası gibiydi içime çektiğim toz zerrecikleri.
            
             Dayanamayıp durdum. Durmak zorundaydım sanki.
            
             Benimle birlikte başkaları da durdu.
            
              Çevreden aynı salisede bir sürü mesaj sesi geldi. Hatta o kadar aynı anda geldi ki kulaklarımı kapatmak zorunda kaldım. 
            
            Ve hepimiz, birbirine asla selam vermemiş yabancılar topluluğu, sözleşmişçesine aynı anda mesajı açmayı başardık.
            
             "Uyan!" 
            
             Bu net ses kulaklarımdan zihnime ulaşırken geçtiği her bir hücreciği titreterek beynime adeta bir şok veriyor. Nefes almak için açılan ağzım gözlerimin büyüklüğüne eşlik ederken çığlık atarcasına geriliyorum. 
            
             Ve koca bir parlaklık eşliğinde o ses nihayet dudaklarımdan çıkıyor.

@WattpadScifiTR  
            "Evrenin tohumları, annenize geri dönün. Dönün ki size verdiğimiz hediyemiz var olmaya devam etsin. Dönün ki anneniz size kavuşsun."
            İlk zamanların korku dolu şokunu atlattıktan sonra aylarca ses kaydını araştırmıştım. İlk yayan siteyi bulmam ve bir yerkili ile konuşmam totelde 8 ayımı almıştı. Şimdi ise sürüngen ve insan karması gibi duran uzun ve ince bir adamın arkasından yer altında ilerliyordum. Dev kökler, parıldayan çiçekler ve daha önce görmediğim madenlerle çevriliydi etrafımız. Merkez nokta gözüme çarptığında neredeyse düşüyordum. Kelimenin tam anlamıyla tavandan ters ve kocaman bir ağaç asılıydı lakin benim için asıl şok ağaca yaklaştığımızda zihnimin içine o tuhaf dili tekrar duymam olmuştu. 
            "Çocuğum bana yaklaş, annene gel, hediyemizi besle."
            Artık sadece ben yürüyordum. Sürüngen-insan karması canlı arkamda kalmıştı. Duygularımı irademle birlikte kaybetmiş gibiydim. Ağacın tam altına geldiğimde dallarından aşağı doğru büyümüş mavi ve hafif bir ışık yayan sarmaşıklar vücudumun her bir noktasını sarmaya başladılar. Önce kollarım ardından belim ve bacaklarım... Tüm vücudum bir koza ile sarıldığında artık sadece amansız bir mutluluk hissediyordum. Tenime değen vatoz gibi şeyler benden enerjimi çekiyordu biliyordum ama mutluydum. Annem tohumlarını bu yüzden dünyaya bırakmıştı, evrenin yaşaması için biz tohumlarının enerjisine ihtiyacı vardı ve benim aciz hayatım sadece ona itti. O enerjimi emerken zihnimin içinde konuşuyordu, beni tek bırakmıyordu. O bizi kolluyordu.

@WattpadScifiTR anladım. 

@hediyeerd123 Merhaba!
            
            Hikayeleri değerlendirirken elimizde yeterince içerik bulunması gerekmektedir. Bu yüzden hikayeniz en az 5 bölüme ulaştığında değerlendirilmeye uygun kabul edilmektedir.

@WattpadScifiTR  Daha yeni yazmış olduğum kitabı gönderdim olur mu? Sadece tanıtım bölümü yayında. 

@samet_6321 zaman döngüsü diyelim 

@sevdaaydin66 bu ay son anımız ya da büyük anımızı olacaktı. Müretebattan ses duyuldu. " Eğer ölecekseniz bile bilim için öleceksiniz. " bu sözden sonra hepimiz birbirimize baktık ve kara delik bizi yavaşça içine çekerken kara deliğin hiçte bildiğimiz gibi " kara " bir delik olmadığını anlayacaktık.                                                         Jamus arkadaşlarına dönüp ölüp ölmediğini sordu arkadaşları gözleri renk karmaşasına kapılmışcasına önlerindeki renklere bakıyordu onları ne kadar sarsa da cevap yoktu. Aradan yıllar geçti ben 
            
            " NASAA müretebatından Jamus, zaman oldukça sıkıcı geçiyor. Sanırım uzay mekiğimiz ilerlemeyi kesmiş durumda. Artık aklımı kaybediyorum... Bu mektubu gören biri olursa burada karanlıktan başka bir şey görmediğimizi söylemek istiyorum. "                                        
            
            Jamus son kez önündeki olaylar silsilesine baktı ve kendi kendine " Dünyaya dönsem bile bunları nasıl açıklayabilirim ki? " diye sordu ve gözlerini kapatıp uzay mekiğinin kapısını açtı. Jamus ve arkadaşları kara delikte kaybolurken Jamus belki de dileği sayesinde başka bir gezegene ışınlandı. Onun adı artık Jamus değildi çünkü onun artık birbirinden farklı iki hayatı vardı.
            
            " Merhaba, ben Jamus. Size umuttan bahsetmek istiyorum. Kendiznizi kara delikte gibi hissetiğiniz zamanda bile umut etmenin gücünden konuşmak istiyorum. Unutmayın umut bazen hayatınızı silip yeni baştan yazmanızı sağlayabilir ;) Gördüklerime gelirsek... Bunu bilmek istemezsiniz. Ama şunu bilmelisiniz ki kara delik beni bu gerçekliğe mahkum etse de aslında şuan sizin gerçekliğinizde yaşamaya devam ediyorum. Nasıl mı? Şuan bu yazıyı yazan kişinin bilinçaltında yaşayarak tabii ki. Dünyanıza çok iyi bakın bakarsınız bir gün dünyaya inerim ve belki bu sizin zamanınız olur... "

@sevdaaydin66 yani güzel olmuş ama daha fazla detay iyi olurdu bence.