Belki birgün İçindeki bu yangın yeri söner, sonra çiçekler açar kim bilir?
Yetimhane veledleri idi bizim adımız.
Kimi piç derdi bize,kimi anasız babasız yazık derdi,kimi siktiri çekerken kimi alışık olmadığımız bir hisle o yumuşacık elleriyle başımızı okşar yardım ederdi.
Çömez derlerdi bize eski jenerasyon olanlar.
Alay ederlerdi,
-Aha Ahaaa haa bunlarda düştü bizim gibi buraya vah canim anan baban yok mu?
Yada benim anam gibi senin ananda orospu muydu? bırakıp da gitti derlerdi.
Her kafadan bir ses çıkar, beynimi kemirir gibi acıtır dı işte.
Bizim gibi kimsesiz çocukları gören eskiler sevinirlerdi halimize.
Çocukluk işte kendisinin kimsesi olmayınca bir başka çocuğun da olmasını istemiyor.
Hele bu ana-babaysa...
En büyük eksiklik onların yokluğuydu sahiden.
Karanlık gecelerde ay ışığı sadece bir parça vururdu bizim odamıza...
Anamız babamız olsaydı bekli bu durum değişirdi.
Aydınlanırdı zifiri karanlık olan her yer.
Bilmiyom belki de karanlık bizim içimizde gizliydi.
Nede olsa Yetimhane veledleri idik biz.
Gönüllerimiz in kırık olması normaldi.
Anlayan bir kaç kişiydi zaten bizi.
Hayat devam ederken herkes kendi ekmeğinin peşinde koşturuyor ve
Hayat denen bu döngüde herkes kendi çarkını çevirerek kendi yağında kavrulup gidiyordu işte.
Beni,seni,onu düşünmeye vakitleri mi vardı sanki.
Haklılar tabii
Zaten haksız olan hayat!
Kimilerine verirken birşeyleri Kimilerin den alıyordu işte birşeyleri.
Ben yani Feride Kansu bu hayata gelmiş kimsesiz, beş parasız ,baş belası veledler den biriydim işte.
Sıradan biri Feride işte.
