Arada bir aklıma geliyorsun. Aniden gözlerim doluyor. Sonra birisi gelip soruyor “iyi misin?” diye. Biliyorum “iyiyim desem de inanmayacak kadar yaralı. Gülüyorum sadece. Sessizleşiyorum,kopuyorum sanki kendimden. Başka bir evrende maskeli baloya gidiyorum ardından.Her şey çok güzel başta ama balonun sonunda herkes maskesini çıkartıyor. Aslında hepimiz yüzümüzdeki maskelerden ibaretiz. O maskeleri çıkardığımızda tüm evrenler üzerimize oynuyor kozunu. Herkese rağmen aynı kalmak imkansızlaşıyor. Hatalar yaptırıyor,duygular köreliyor. Yeni bedenler yaratıyoruz. Her evrende sonumuz aynı bitiyor. Yine de uslanmıyoruz. Kırıp,kırılıyoruz. Her çalkalanışta tekrardan başlıyoruz. Yine de yıkılıyoruz. Her kalp kendi evrenini yaratıyor. Ruhlar birbirine dolanıyor. Düğüm oluyor çözmek istesen de çözemiyorsun. Biz de düğüm olmuş ama çözülemeyen iki ruhuz seninle. Ne çözüp ayrılabiliyoruz o düğümden ne de affedip beraber olabiliyoruz. Çözülürse maskeli balodaki bir yabancısın benim için,çözülmezse ve daha da sıkılaşırsa her aklıma geldiğinde kalbimi attıran bir anı. :)
(Eski bir dosta yazmıştım. Şimdi notlarımı karıştırırken buldum.)
