🪄

Bugün iş yerindeki personel laf arasında birden hiç arkadaşın yok mu diye sordu bana. Kedilerin haricinde diye de ekledi. Şaşırdım başta ama sonradan biraz hak da verdim. Dışarıdan asosyal göründüğümün farkındaydım da kedilerle kafayı yemiş, insanları reddetmiş biri imajı çizdiğimin farkında değildim.

4 saat sonra işe gideceğim ama iki kedim de her nasıl oluyorsa aynı anda kızgınlığa girdikleri için bi saattir kocaaa diye anırıyorlar. Kafamın içine ettiler ve gram uyutmuyorlar. Allah başka dert vermesin ama cidden ya sabırrrrr

Aylardır görüşmediğim, konuşmadığım ama bir şekilde iletişimde kalmaya çalıştığım, çabaladığım ve onun pek oralı olmadığı arkadaşım (?) işteyken beni aradı bir anda. Boştum o sıra ama açmadım. Çünkü neden açayım? Telefonda konuşabilen biri değilim, mesaj insanıyım ben. 10 yıldır tanıyamadın mı beni?! Ayrıca aylar olmuş konuşmayalı, çat diye neden arayıp geriyorsun beni?! Geri de dönmedim. Neden aradığını merak da etmiyorum. Bir ay sonra dönerim belki. Şu sıra çok sık dert güncellemesi alıyorum, uğraşmaya mecalim yok gerçekten.

Buraya hiç iyi bir şey yazamayacağım galiba. Lanet bahçemiz hayvan mezarlığına döndü. Bir buçuk senedir özenle baktığım kara çöreğimin çöp kenarına atılmış cesedini buldum. Bu nasıl boğaz düğümleyici bir his anlatamam ya. Allah'ın belası çarptıktan sonra kenara çekmeyi akıl etmiş. Gelip geçen arabalar pestilini çıkarmamış en azından. Tek avuntum bu oldu. Şu an evde baktığım büyük kedimin hem eşi hem de kurtarıcısıydı. Bir nevi onun sayesinde hayatta kaldı kedim. Bu melekte emeğim çok fazlaydı. Çöreğimi ilk bulduğum zamanlar zapzayıftı, leş gibi kokuyordu, tüyleri yapış yapıştı, ağzı gözü akıyordu. Aşırı ürkekti. Kaliteli mamalarla besledim, ilaçlarını verdim. Tüylerini temizledim. İnanılmaz parlaklaşıp gürleşti. Pufur pufur uzundu tüyleri. Cins kedilere benziyordu. Kilo da aldı, hatta bayağı bayağı da etli butluydu son zamanları. Gün aşırı bahçeye iner oyun oynardım, zor oldu ama zamanla bize alıştı, kendini azar azar sevdirmeye başladı. Derken kucağıma bile alıyordum artık. Güveniyordu bize. Patilerine dokundurur, karnını sevdirirdi. Aşırı minnoş bir meleğe dönmüştü. Eşini, yani evde baktığım büyük kedimi eve almak zorunda kaldığım dönemde bahçeye gidiş gelişleri azaldı. Mahallede başkalarının da beslediğini görmüştüm. İş çıkışı eve dönerken çöpün kenarında kulağından ve ağzından kanlar akıp üstünde sinekler uçuşurken görmeyi hiç ama hiç beklemiyordum

Bir kez daha anladım ki benim konuştuğum dil, insanların anladığı ile aynı değil. Ben de onları anlamıyorum zaten. Geçimsiz biri oluyorum böyle böyle... 

Kapattım o defteri dediğim her defteri aslında rafa kaldırıp defalarca daha okudum. İnsan bazı şeyleri iyice anlasa dahi kabullenemiyor

Ey Allahım duy sesimi ne olur, hayatıma bir tanecik kaliteli ve anormal olmayan bir insan ver. Bunların hareketlerine anlam yüklemeye çalışmaktan illallah geldi bana... Aynı şehirde ve yakın yaşamamıza rağmen bir kere buluşup görüşmediğimiz, bir zamanlar arkadaşlık adı altında iletişimde olduğum insan evladı İstanbul'a taşınırken annem aracılığıyla haber salıyor bana. Konuşmak isterse numaram şu şu diyor anneme. Bu ne abi? Aynı şehirde olup bir tane kelam etmemişiz yıllardır. Sen gittikten sonra seninle iletişimde olmak isteyeceğimi sana düşündüren ne? Ya da onca zamana rağmen neden giderken aklına geliyorum? Hayret bir şey şaştım kaldım ya. Bu kadar zor olmamalı bir tane mesaj atmak. Numarasını veresiye kadar benim numaramı isteyip kendisi yazabilir. Ama yok. Gurur diye bir lanet var ki adım atmaya en büyük engel. Aman incileriniz dökülmesin. 

Hiçbir oyuncağın ilgisini çekmediği kedime aldığım en iyi oyuncak ikinci kedim oldu 

Allah kahretsin ya. Bahçede ilgilenmeye çalıştığım bir kedi vardı. Adına Tokmak dedik. Koca kafalı, şişman ve dünya tatlısı bir kediydi. Büyük kedimde olan fip belirtilerini fark eder etmez ilaç vermeye başladım. Tek gözü bembeyaz ve görmüyordu. Dengesizdi, sürekli düşüyordu düz yolda. Sarhoş gibiydi. Şu son bir haftadır kayıptı, çok gezenti olduğu için sabit durmuyordu ama mama ve su kaplarını hep dolduruyordum. Yine de ilacı verebilmem için kediyle bir türlü denk gelemedik şu son bir haftadır. Nerelerdeydi bilmiyorum. Bugün yürüyüşten dönüşte kulübede yatarken buldum. İçim parçalandı. Minderi ıslatmış, işemiş yani. Kalkmaya mecali yok, yattığı yere yapmış. Dili dışarıdaydı, ağzından da sular akmış. Onu öyle görünce bacaklarımın korkudan titrediğini hatırlıyorum çünkü çok geç kalınmış olma düşüncesi kafama zank diye indi. Annemler eve almama asla izin vermedikleri ve koyabileceğim bir yer olmadığı için bahçede ilgilenmeye çalışıyordum. Bir haftalık ilaçsızlığın sonucu olarak çok kötüleşmiş durumu. Kulübeden ben zorla çıkardım, şırıngayla su içirdim. Yaş mama da vermeye çalıştım ama yemedi. Barınağı aramak zorunda kaldık çünkü evde baktığım iki hastalık hastası kedinin veteriner masrafı o kadar çok ki sinirden ağlayacağım artık. Ödeyemiyorum, yetişemiyorum artık. Tokmak'ı da veterinere götürsek bir şey yapamazlardı zaten. Serum takar bir ton para alır salarlardı. Barınak mecburiydi maalesef. En azından ortam sıcak olur, üşümez düşüncesiyle vermek zorunda kaldım ama içim acıya acıya... Daha önce de ciddi bir hastalığı olan kediyi göndermiştik. İyileştirip geri getirdiler. Umarım iyileşir ve geri döner. Çok zor ama bekleyeceğim geri gelmesini. İnlemeleri kulağımdan gitmiyor güzel yavrumun :'((((((((

Keşke şöyle gittim diye üzülenim, geldiğime bayram edenim olsa.