s.

merhaba, taslağımda binlerce kitap var. 
          hepsi yazdığım dönem gözbebeğimdiler, şimdilerde bakıyorum hepsi bir öncekinin aynısı sanki. 
          sanki kitapta birini öldürmezsem yazamayacakmışım gibi hep hüzünlü elvedalar bırakmışım size. üstelik cümlelerim de hep sıradanlaşmış. ya ben çok yetersiz görüyorum kendimi, ya da gerçekten öyleyim. 
          yeni şeyler yaz derseniz,
          olmuyor. inanın bana. gerçi denemedim pek ama olsun. olmayacağına odaklandığımdan, olmaz. olsada olmaz yani anladınız siz. 
          şimdi yine 2020'de yazıp taslağa gömdüğüm kitaplardan birini yayımlamak üzereyim, hatta siz bunu okurken yayımladım bile. ama mutlu son yapamıyorum, basbaya olmuyo yani. ilk üç bölümün yorumlarına göre şekillendireceğim sanırım. ya da ilk üç, bilemedin dört bölüm paylaşıp hikayenin kalan kısmını sizin o güzel hayal gücünüze bırakırım. çünkü bana sorarsanız yüsra ölmeli. yüsraya sorarsanız o da aynı fikirde. ölmeliymiş, öyle daha güzel olurmuş. ben demiyorum, yüsra diyor.

İntihara beş kala kitabına az biraz baktım da hesabın flaan asirii iyi

Şimdi biraz silkelen,hayat kısa.
          Sevecek daha güzel şeyler var..

Hayal etmek hiç bu kadar gerçek ve garip olmamıştı.
          Kuşlar hiç bu kadar özgür görünmemişti.
          Şiirler yazmak ve masallar okumak hiç bu kadar güzel olmamıştı.
          Gökyüzü beni hiç bu kadar uzak ülkelere götürmemişti.
          Seni beklemek yakamda kırmızı bir karanfille hiç bu kadar heyecanlı olmamıştı.
          Mehlika (inci kadar parlak) yüzünü görmek için kalkmak hiç bu kadar mübrem (vazgeçilmez) olmamıştı.
          Bir fısıltının şiddeti hiç bu kadar haykırmamıştı ma'bed-i fersude (eskimiş) sokaklarımda   
          Bir kaşık sevgi hiç bu kadar büyük bir anlam kazanmamıştı.
          Bir kusur mükemmelikten hiç bu kadar fazla güzel olmamıştı.
          Yalnız bir sokakta yürüken arkadan gelen o ayak sesleri hiç bu kadar güven vermemişti.
          Bir yara hiç bu kadar mutlu etmemişti.
          Bir göğüste uyumak ruhumu hiç bu kadar sukunete uğratmamıştı.
          Bir gülüş hiç bu kadar parlatmamıştı gökyüzümü 
          Bir adam hiç bu kadar susturmamıştı beni.
          Bir veda,bir göç hiç bu kadar eve varışmış gibi gelmemişti.
          Bir güneş onun tenine deyerken hiç bu kadar kıskandırmamıştı. 
          Bir yıldız benim için hiç bu kadar parlamamıştı.
          Birine emanet olmak hiç bu kadar değerli gelmemişti.
          Özlemek kelimesi dilimde hiç bu kadar uzun beklememişti
          Bir yol hiç bu kadar huzurlu olmamıştı.
          Korkmak hiç bu kadar sevdaya dahil edilmemişti.
          Bu sevda için ölmek yüreğime hiç bu kadar can vermemişti.
          Adım bu sevdanın yanına hiç bu kadar yakışmamıştı.
          Ve ben hiçbir yere kendimi bu kadar ma'tuf (ait) ve 
          ma'ruf (tanınmış) hissetmemiştim. 
          
          Ben bir adam sevdim ki elim artık gül kokar.

Unutmuş gibi yaptığım her şeyi hatırlıyorum. Biliyorum hangi acımın hangi yarama denk düştüğünü. Ve sırf bu yüzden Loriona, aynaya bakarken gözlerimi gözlerimden kaçırıyorum. Ne olur kimseye söyleme ama, çok yoruldum. 

<3

"Kanatlarım kırılalı çok oldu,
          Uçmayı sokma benim aklıma..."
          
          Seni seviyorum demedi ama,
          Şöyle bitirdi mektubunu;
          
          "Kanadından öpüyorum, kalbimin kuşu." 

17.12.2020 bu gün babamın kanser olduğunu öğrendiğim gün. 

"Ölüyorum tanrım
          Bu da oldu işte.
          Her ölüm erken ölümdür
          Biliyorum tanrım.
          Ama, ayrıca, aldığın şu hayat
          Fena değildir...
          Üstü kalsın..."

Zaman geçiyor, ben senden geçemiyorum.