‍ ‍ ‍ ‍ ‍ ‍ ‍ ‍ ‍ ‍ ‍ ‍‍ ‍ ‍ ‍‍ ‍

Gözlerin benim tek limanım.

Her şeyi yaktım sana yazılmış mektuplarla birlikte ben bu geceyi de yaktım.

Bazen sana hâlâ söylenmemiş çok cümlem var gibi hissediyorum halbuki ben her cümlemi sana kurardım. Tüm duygularımı senin uğruna, senin yolunda harcardım. Ama sanki bu zamana kadar hiç bir cümlemi sana yazmamış, sana heo susmuşum gibi hissediyorum. Belki de beni hiç duymadığından böyle hissediyorum belki de beni hiç görmediğinden böyle hissediyorum. Bir kez olsun beni görmeyi denesen sanki her şey çözülecekmiş gibi hissediyorum al gördü işte, yaşaman gerekenleri yaşadın, yolun sonunu gördün şimdi vazgeç diyerek gidecekmişim gibi hissediyorum bunları okuyan bir insan bu sevgi değil sadece istediğini almak isteyiş diyebilir ama inan öyle değil sevgimin çokluğundan gidemeyişimden bu cümlelerim belki de sadece sende kalmak için bir bahane... Bir bahane diyipte geçemem çünkü ben hiç gelmeyen sende durmak için çok bahane ürettim bir çok kez vazgeçtim dediğim sokağa vazgeçtiğimi söylerken geldim. Kendinden emin olan ben, dediği tüm cümleleri harfi harfine uygulayan ben konu sen olunca kendimden geçiyorum, tüm cümlelerime ihanet edip her seferinde sana dönüyorum. Ben seni sevdiğim her gün biraz daha kendimden nefret ediyorum sana karşı güçsüzlüğümden nefret ediyorum. Yolların hiç birinin sana çıkmayacağını bildiğim halde o yollarda yürürken seni düşlemekten nefret ediyorum. 

İnsan en çok kırıldığı yaşta kalırmış ben on yediden sonrasını görmedim mesela. Hiç yirmi yaşıma giremedim, on dokuzuncu yaşımda yaşamadım, on sekizinci yaşımı kutlamadım. En son on yedide kaldım sonrası kayıp.. ben biraz çocuk kaldım, ben biraz küçük kaldım. Anılar biriktirmedim acılar biriktirdim kalbimi insanlarla doldurmadım mesela o kadar kırık doluyken insanlara yer kalmazdı, kalamazdı. Sonra duvarlarım oldu, yıkılmayan büyük duvarlarım. Duvarlarım güçlü diye güçlü sanıldım belki de güçlüydü bir yanım ama ben hep biraz kırılgan bir çocuk kaldım. 

Seni ilk gördüğüm güne gitmek istiyorum. Sokağın başında görmüştüm seni, dalgındın. Saçın başın dağılmıştı, ama o halinle bile fazlasıyla güzeldin. Kendi kendime 'Bu haliyle bile güzel olmayı başarabilen biri kim bilir acaba normalde nasıldır?' dedim. Bana bu cümleyi sen dedirttin. İzledim seni, sen gözden kaybolana dek gözümü kırpmadan sana baktım, güzelliğine değil bu sefer seni ezberlemek için baktım. Günler geçti sonra aylar fark etmeden rutinim halime geldin, seni izlemeden yapamaya başladım. Gözüm her yerde seni arar oldu, seni görmediğim gün ise güneş doğmamış gibi dünyam kapkaranlık oldu. Sen güneştin, benim dünyamın güneşiydin. Güneşimdin. 

Bugün bütün yüzlerde seni aradım, hayır yanlış anlama senin de onlardan farkın yok diye değil. Seni o kadar özlemişim ki herkeste seni aradım herkesi sen sandım herkesi sana benzettim. Seni görmeyi o kadar çok isterdim ki, uzaktan da olsa tek bir kez görseydim seni, inan başka bişey istemezdim. Seni çok özledim. Keşke sesimi duysaydın keşke sende ne halde olduğumu hissetseydin. Sahi sende hissediyor musun beni? Sende her şarkıda buluyor musun beni söyler misin niye tüm şarkılar tüm şiirler tüm yollar sana çıkıyor aşk bi nevi lanet gibi ne ona gidebiliyorsun ne de onsuz yapabiliyorsun tüm yollar ona çıkıyor ama hiç bir yerde o yok. Bu nasıl bir çıkmaz ? Yazdıkça sana geliyor gibiyim, yazdıkça daha çok içim sen doluyor, daha çok özlüyorum ama seni daha çok hissediyorum. Sanki ruhum kavuşuyor ruhuna özlediğimi yeni fark ediyorum o zaman. Bazen bazı yazılarımı tamamlayamıyorum o an anlıyorum ki sana kavuşmaya yetecek kadar önleyememişim seni yazıların sonunu getirdiğimde sana kavuşuyorum gibi o yazıyı tamamlayamayınca da yolun ortasında bırakılmış gibi hissediyorum sanki sana koşarak gelmişim de bir adım atınca sana kavuşacakken adım atma hakkım kalmamış gibi ben hep yolun ortasında bırakıldım hep yalnız bırakıldım senin bıraktığın zamanlar yetmiyormuş gibi bende yolun ortasında bıraktım kendimi aşk aptallıktır demişlerdi ama nerden bilebilirdim bile bile intihar edecek kadar aptallık olabileceğini ?

Sadece yazmak denmez buna 
          Yazdıklarımda biraz sen, 
          Birazda ben varım.
          Biraz da aşkımız 
          Aşkımızı yaşatan kalbim... 
          Biraz mavi, biraz siyah 
          Kısacası seni bana hatırlatan, 
          Beni sana kavuşturan şeyler 
          Kimsenin anlamadığı, duymadığı 
          Hislerim, hissettiklerim 
          Bazen yarım,
          Bazen sensiz, 
          Ama en çok senle, 
          Sevginle...

Mesafe?
          Kimine göre kilometre 
          Kimisine ulaşamamak sevgiliye 
          "Yakındaki uzaklık" kiminede 
          Sahi ne bu mesafe?
          Bence sadece altı harf bir kelime 
          Herşey insanda biter gerisi bahane 
          Kilometreler aşılır,
          Sevgiliye ulaşılır,
          Uzaklık kapatılır.
          Sen yeterki iste,
          Mesafede kalmaz engellerde.

Şuan olduğu gibi olur olmaz susmalarım var artık sevgilim, bana ait olmayan ama artık susmanın vaktinin geldiğini söyleyen bir sessizlik halbuki bilirsin, ben konuşmayı çok severdim olur olmaz konuşur gereksiz gereksiz konuları uzatırdım. Artık öyle yapmıyorum inan bir yazı yazarken bile yazının ortasına gelince "ne gereği var" diyorum ve yazdığım şeyi yazdığım gibi siliyorum. Çünkü sen, bana çabalayarak bir şeyin değişmediğinin en büyük kanıtısın, en büyük yanlışımsın, kabullenişimsin. Artık çabalamıyorum olur olmadık boşver diyorum boşver olan her türlü oluyor giden her türlü gidiyor kabullen ve sus diyorum..

Kağıtlar artık seni unuttu sanardım, kalemler artık seni yazamaz sanardım ama öyle olmadı sevgilim. Hani her yazımın sonunda derdim ya, sen bende bittin artık sen yoksun diye ve bunun üstüne yazdığım her yazının başına sevgilim diye başlardım kalemler ve kağıtlarınki de öyleydi galiba sevgilim. Seni yazmıyor, seni unutuyorlar ve bir anda tekrar sen geliyorsun kağıtlar tekrar sen oluyor kalemler senin uğruna yok olmak istiyor saatlerce seni yazmak istiyorlar belki de ben...