gülümsemeli zamanlardı öncesi tarihimizin,
enteresan şeyler dinlerdik blueskiden güzeldi.
solcuyduk en önemli şey paylaşmak sanıyorduk,
baktık sonra gördük paylaştıkça azaldığımızı.
dağıldık azar azar sonunda bu hale geldik.
rabbim, şimdi içimde katından ırak bir korku,
terli hayvanlar gibiyim yok yere telaşlanmış,
söylesene okuduğum kitapların hangisinde karşılığını bulabilirim hüznümün?
büyüdükçe büyüyor öfkem anneme, devlete, kendime.
annem sinirlendiğinde epilepsi krizi geçiriyor,
ben desem bir yerinde takılıp kaldım hayatın.
ve devletin bekasından sual olunmaz amenna.
kendime gücüm yetmiyor.
devlete gücüm yetmiyor.
bir anneme yetiyor gücüm,
bağırıyorum avazım çıktığınca.