eski saf nesemi ozledim. hayatin daha katlanilabilir oldugu, sorumluluklarin az, hayat enerjimin fazla oldugu donemi. takindigim gulumsemenin sahte olmadigi, arkadaslarimin gercek arkadaslar oldugu, babamin eve geldiginde aldigi en ufak seye dunyalar benim olmus gibi sevindigim zamanlari ozledim. kardesimin besigini salladigim, uyumadan once babamin aldigi oyuncaklara sarilip uyudugum seneler. kendimi kandirmama gerek kalmayan donemi ozledim, annemin beni sevdiginden emin oldugum. tek korkum 'ben uyuyunca acaba oyuncaklar canlaniyor mudur'du o zamanlar. aksam sokak lambasinin olusturdugu golgemle yarismak istiyorum tekrardan. annem saclarimi orunce aynanin karsisinda saatlerce durup kendimi izledigim, kiyafetlerimi annemin secip giydirdigi, kiyafetlerimin pembe olmasinin normal oldugu, bebeklerimin kiyafetlerini degistirmek icin saatlerce ugrasmamin yasimin geregi oldugu zamanlara hapsetmek istiyorum kendimi. su an boyle olacagini bilsem ozenir miydim buyuklere, bir an once buyumek ister miydim? kesinlikle hayir. ben tekrardan bisiklet surmeyi ogrenmek istiyorum babamdan; yine dedemin dizine oturup araba surmek, bir yandan da dedemin ogrettigi sarkilari soylemek istiyorum. aziz dayimin gelisini iple cekmek istiyorum yine, askin amcamla konusup begendigim oyuncaklari soylemek istiyorum ona, bana alsin diye. en cok da o kisiyi unutmak istiyorum, geceler boyu aglamama sebep olan, hayat enerjimi calan, dis gorunusumle kusmeme sebep olan kisiyle asla tanismamis olmak istiyorum. eskisi gibi kalbim sadece hiz treninde bu kadar hizli atmali, onun ismini duydugumda, onu uzaktan gordugumde degil. en cok sevdiklerimin en cok sevdigi olmak istiyorum, bu bile duzeltebilir beni ama bunu bile benden sakiniyorlar. belki de problem bendedir, belki de sevilmeye layik degilimdir. belki de hayat enerjimin sonmesi sevilmem icin gerekiyordur ve belki de oldugum gibi sevilmek benim gibi biri icin cok ucuk bir dilektir.
