𝓻𝓾𝓿𝓮𝔂𝓭𝓪

nefesi tut, son seslerini de yut, öldürmez seni aşk.

olmuyor mu olduramıyor muyum. olmalı mı olmamalı mı. nasip mi değil. olması mı imtihan olmaması mı.eksiğim nerde, yitiğim ne.zamanını mı kaçırdım yoksa vaktini mi bekliyorum. neyi nerde yanlış yapıyorum. insan nasıl susturur içinin uğultusunu?

Derlermiş ki; “İnsan sevdiği birini kaybettiğinde yüreğinde kırk mum yanarmış. Her geçen gün bir mum sönermiş. Kırkıncı gün ise tek bir mum kalırmış ve o mumun ateşi sonsuza dek yanarmış...”

benim evim.

“Güçlü kadın hikâyesi hep yalandı. Hiçbir kız çocuğu güçlü kadın olmak için doğmaz. Hepsi masum hayaller kuran, şımarık birer prensese benzerler. Kaderdir onları cadı, fettan ya da güçlü kadın yapan. Tutulmamış sözler, yarım kalmış kaderler, yaşanmamış mutluluklar, ölümler, ayrılıklar güç verirmiş insana. Kurulan hayaller iskambil kâğıtlarından kule gibi yıkıldığında, ezilmemek için o enkazın altında, güç veriyor Tanrı insana. Annem güçlü kadındı. Ben o güce hayrandım. Hiç öyle olamam zannediyordum, ama maalesef oldum. Bir gün bir kızım olursa güçlü kadın değil, mutlu kadın olmasını dilerim.” 

•|| tüm masallar mutlu bitmezmiş leylâ, tüm çiçekler her bahar açmaz, her köpek sadık kalmazmış, dün koştuğu yollarda bugün yürümekte zorlanabilirmiş insan, her merhem iyileştirmez, her yara kapanmazmış, her aşk bir gün bitmez, her insan değişmezmiş, leylâ farklı iklimin çiçekleriyiz biz seni yaşatan yağmur, beni öldürebilirmiş, bilemezmişiz..