goghcent

Bir bahar akşamı, sen diye öldüm ben

goghcent

Sanki uzun bir yolculuğa çıktım
          Ve ben yanıma hiçbir şey almadım
          Sanki mühim bir işim varmış da
          Ben onu yapmayı unutmuşum gibi
          Eksikliğini fazlasıyla hissedebiliyorum
          Sanki farkında olmadan bir şeylere veda ettim
          İçimde beni endişelendiren bir burukluk var
          Rahatsız eden kocaman boşluk var
          Bilmiyorum belki de gelip geçici bir şeydir
          Ya da ben bu aralar fazla duygusalım
          Anlayamıyorum

goghcent

Sevgilim ben şimdi büyük bir kentte
          seni düşünmekteyim
          Elimde uçuk mavi bir kalem,
          cebimde iki paket sigara
          Hayatımız geçiyor gözlerimin önünden 
          Çıkıp gitmelerimiz, su içmelerimiz, öpüştüklerimiz, 
          "Ağlarım aklıma geldikçe gülüştüklerimiz"
          Çiçekler, çiçekler, su verdim bu sabah çiçeklere
          O gülün yüzü gülmüyor sensiz 
          O köklensin diye
          pencerede suya koyduğun devetabanı
          Hepten hüzünlü bu günlerde 
          Gür ve çoşkun bir günışığı dadanmış pencereye 
          Masada tabaklar neşesiz
          Koridor ıssız
          Banyoda havlular yalnız
          Mutfak dersen - derbeder ve pis 
          Çiti orda duruyor, ekmek kutusu boş 
          Vantilatör soluksuz
          Halılar tozlu
          Giysilerim gardropda ve şurda burda 
          Memo'nun oyuncak sepeti uykularda
          Mavi gece lambası hevessiz 
          Kapı diyor ki açın beni, kapayın beni 
          Perdeler gömlek değiştiren yılanlar gibi
          Radyo desen sessiz
          Tabure sandalyalardan çekiniyor 
          Küçük oda karanlık ve ıssız
          Her şey seni bekliyor, her şey gelmeni
          İçeri girmeni
          Senin elinin değmesini
          Gözünün dokunmasını 
          Ve her şey tekrarlıyor 
          Seni nice sevdiğimi.