After long long long කාලෙකට පස්සේ ආයේ ආවා. මේ දවස්වල මම සෑහෙන්න අත්දැකීම් එකතු කරනවා . සාමාන්‍යයෙන් හැමෝම වගේ කරන්න ආස රස්තියාදුවට බර විදියෙ අත්දැකීම් .
මේ ලගදි දවසක බීර කෑන් දෙක තුනක් වැල්වත්ත ස්ටේෂම පිටිපස්සෙ ලදුකැලෑ අස්සෙ ඉදන් හිස් කරලා ඉන්න කෙල්ලො කොල්ලොන්ට සූ සූ සද්ද දාලා වැලි කාලා ඇදගන ගිහිපුව ෂෝර්ට් පිටින්ට මූදට පැනලා නාලා ඒ මදිවට වැස්සටත් තෙමිලා , වතුර බේරි බේරි වැල්වත්ත ස්ටේෂමේ ඉදන් රෑ අටට විතර අවසිහියෙන් ඇවිදගන යන එකත් එක්තරා විදියක රස්තියාදුවක අත්දැකීමක් . වාහන ස්ලෝ කරලා කියන එක එක කතා ඇහුවම නම් උන්ට ගහලා පොලිසියට යන්න හිතෙන එක තවත් විදියක කතාවක් .
අර හදට යන්න පුළුවන් විදියෙ තල ගුලි චොක්ලට් අයිස්ක්‍රීම් එක්ක හොදට පෑහෙනවා කියලා හොයාගන්නත් පුළුවන් වුනා . අපි තනියම හදට යන මිනිස්සු නෙවෙයිනේ යන්නෙ රොත්තපිටින් . හදත් දැක්කා හදේ හාවාත් දැක්කා .
මගේ ඔක්කොම ප්‍රශ්න විසදෙන්න කියලා නාහෙත් විදගත්තා . ගෙදර මිනිස්සු නම් එච්චරටම කැමැත්තක් පෙන්නුවෙ නෑ නාස් ලනුවක් විතරයි අඩු කියලා කීවේ . නෝස් රින්ග් දැම්මට ප්‍රශ්නනම් අඩුවුනේ නෑ. ඊලග ප්ලෑන ඔක්කොම ප්‍රශ්න විසදෙන්න කියලා ටැටූවක් ගහන එක " love me more " කියලා අතේ ගහලා තවත් කැටයමක් උරහිසක ගහගන්නයි කල්පනාව .
රෑ දොලහට විතර පොද වැස්සේ අයිස්ක්‍රීම් කන එකනම් පුරුද්දක් බවට පත්වීගන එන්නේ , උණ හැදිලා මැරෙන්න වැටිලා හිටියා කියලා ගානක්වත් නැතිව කට්ටිය එක්ක සෙට්වෙලා අදුරු අහසයි ලයිට් පත්තුවෙන බිල්ඩින් දිහා බල බල ජීවිතේ කටුක කතා අමතක කරා .
මිනිස්සු උනහම හීනියට හරි පිස්සුවක් තියෙන්නේ ඕන . මම දැන් ඉන්නේ මගේ කියලා මුකුත්ම නැති එක්තරා කාලෙක රස්සාවක් නැතිව ඉගනගන්න ඕනකමක් නැතිව පොඩි පොඩි වැඩ කරලා යන්තමට කන්න බොන්න කීයක්හරි හොයාගන ඒ හම්බෙන සොච්චමත් වෙන වෙන මගුල්වලට වියදම් කරලා සමහර දවසට බඩට කෑ ගහන්න එපා කියලා මල් තියලා වැදලා රෑ පුරාම වේදනාවට කෙදිරි ගාගා , ගෑස් පත්තුවෙන එක දරාගන්න බැරිව තනියම වොෂ්රූම් එකේ මහ රෑට වමනෙ දාන එක්තරා කාලෙක . විදිනවද විදවනවද කියලා තේරුමක් නැතිව ඔහේ කාලෙට ගලායන්න ඇරලා කරන්න පුළුවන් ඔක්කොම මෝඩවැඩ කරන එක්තරා කාලෙක .
මම මිනිස්සුන්ගෙන් ඈත්වෙලාද මිනිස්සු මගෙන් ඈත්වෙලා ද කියලා නොදන්න කාලෙක , මට මාව මම විසින්ම විනාස කරගන්න උත්සාහ කරන කාලෙක . ආ මේ හැමදේම රසවත් අරමුණක් නැතිව ඔහේ ගලාගන යන ජීවිතයත් රසවත්.
හසී.
