yfimw yazdığım gün hava çok güzeldi. o günbatımında yazmıştım onu. güneş son sefalarını yaşarken, odanın içinde sıcak nem tenimde gezinirken yazmıştım. mutlu hissediyordum onu yazarken. hiçbir şüphem yoktu. zihnim berrak, aklım açıktı. ama bir şeyler vardı. bir eksiklik. kocaman bir hiçlik vardı. o gün kitabı bitirir bitirmez ablama ve kız kardeşime anlattım. okutmak istedim ikisine de, okudular. okurken bir şey demediler. okuduktan sonra da bir şey demediler. sonra kalktık hepimiz. annemin hazırladığı yemeklerin kokusunun peşine düştük. çok normaldi gece. çayımızı içtik, sohbetimizi ettik... mutluyduk. mutluydum. ama demiştim ya bir şeyler vardı. Sanki kalbimin tam ortasında kuş tüyü kadar bir ağırlık. yavaş yavaş benimle birlikte ağırlaşan bir şey. sanki oturduğum yerden bir daha kalkamayacakmış gibi bir his. sanki yutkunursam kanatacak ve beni susatacak bir his... tuttukça öldürecek bir his.
ağladım.
balkona çıkıp o iki küçük yıldıza bakarak hüngür hüngür ağladım o gece. o hissi kalbimden atmak istercesine. aksine onu yazarken hissetmediğim acıyı gece vermişti bana. çöken karanlık avuçlarıma bırakmıştı bu hissi. belki daha yeni idrak ediyorum bu hissi, belki de yıllar sonra gelen tekrar bakayım düşüncesiydi bu. ama yine o ağırlığın orada olduğunu hissettim. şimdi yine balkondayım ama o iki yıldız yok. ve ben yutkununca kanadım. kanadıkça hasret giderdim. ve yine ağladım... bu defa kendim için.
