ㅤㅤ

sanırım ben tüm bunların içinde en çok babam adına üzüleceğim. baba, kızın neden böyle. baba, kızın neden hiç iyi olamıyor. baba, neden kızın ışıkları kapattıktan sonra bambaşka birine dönüşüyor. baba. fırtına baş ucumda. üzgünüm.

bak ben sanatla bu kadar dolmuşken taşmaya mecburum. bazılarımız böyledir. sen ruhlar sadece bu dünyaya ait sanıyorsun. baktığınla yetiniyorsun ama ben uçuyorum. zihnime yetişemiyorum. kendi içimde kayboluyorum. aynı şeylerden bahsediyorum ama yetmiyor. anlatmaya yetmiyor. bir şekilde insanlara göstermek istiyorum. bu bir ihtiyaç. bana verilen bu. ben dümdüz bir hayatla yetinemem. her şey siyah beyaz oluyor, midem bulanıyor. renkler çekilince korkuyorum. sadece para kazan, ye, iç, uyu arada bir de tatile git falan bunlar beni öldürür. ben yazmalıyım. belki film çekmeliyim. okumalıyım. insanları ve onların hikayelerini dinlemeliyim. ruhlarını görmeli, dokunmalı ve hissetmeliyim. o ahengi bulduğum her yerde biraz durup ruhumu diriltmeliyim. şarkılara vakit ayırmalıyım. onlar birer evren gibiler çünkü. hepsinde uzun uzun oyalanmalıyım. kendimi bu dünyaya bağlamaya çalışamam. ancak ilaçlarla uyum sağlarım. anlıyor musun? beni içerden dürtüp duran bir şey var. belki göğsümü yumruklayan. ben onunla tanışmak istiyorum.

hayatımda aşka yer yok şükran. olsaydı bilirdim. olsaydı mutlaka bilirdim ama yok. hayatımda bana bile yer yok be şükran. fazlalığım kendi hayatımda. aşk diyorduk. doğru. içimde aşka dair bir heves ve arzu da kalmadı ki. kalp çarpan düşler kurmuyorum. hülyalı ilk gençlik mazide kaldı. benim bir kavgam var şükran. toyken kavgam aşktı herkes gibi. şimdi kendimle dövüşüyorum. derdim benimle şükran yanlış anlama nolur. insan bazen böyle olur diyorsun deme şükran. insan böyle olursa telafisi yoktur.

bir şarkıyı en orta yerinden. hatta bir şarkının en orta yerinden. birbirimize yırtık yırtık bakmayı özlediğimi fark edince kulaklarım çınlamaya başladı ya da kulaklarım çınladıkça ben seni çok. öyle, dik dik bakma derdin sen bazı zamanlar ve ben gözlerimi senin orta yerine diktiğimi saklamak için ne yapacağımı bilemeden. çocukluğuma döndüğümden bahsederken belki de konu buydu. sakin çiçeğim, sakin olmalıyız. diyorum ki en orta yerinden. dik dik. ve dikişler çok sonra patladı. bak işte tam burada cümlelerin boğazını sıkmalıyım. beni affet. buradan aşağıya atlıyor birkaç kelime. kalabalığa karışıp cümle olacak. topluma girip paragraf olacak. büyüyecek ve kitap olacak. olacak da şairine otuz yıl yalnızlık tattıracak.

babama bu hayatta yalnızca senin mi kızın var diye bağırıp sinir krizi geçirdiğim günü düşünüyorum. bir senin mi kızın mı var, herkes bana mı bayılıyor sanıyorsun, insanlar beni öldürmek için beni kaçırmak için bana zarar vermek için sıraya mı girdiler sen şizofren misin diye mırıldandığım on dört yaşımı düşünüyorum. öyleymiş. haklıymış. ben dünyadaki tek kızmışım. sen dünyadaki tek kızmışsın. herkes ama herkes bizi öldürebilirmiş. herkes bize zarar vermek için gerçekten sıraya girmiş. hatta sıraya koymuşlar bizi. kuzenlerimiz koymuş, arkadaşlarımız koymuş, sevgililerimiz, eşlerimiz, bir yerde bazılarımızın babası, sokaktan geçen herhangi birisi, herkes bizi sıraya koymuş. tek tek gidiyoruz. ne zaman sıramız gelir bilmiyoruz.

bir iç çekişlerin vardı senin karanlıkların ardından topladığımız, bir sevişlerin vardı, bir gülüşlerin vardı. az güler, tam güler, gülüşünle bakışlarınla doyururdun karnımı. tok hissederdi insan sen dokunduğunda. duvarlar çatırdardı, ev başımıza yıkılıyormuş gibi hissederdik. aynı gökyüzüne bakma çabasıyla seni beklerdim sabahlara kadar. aydınlansın diye şu geceler, birkaç mumu gölgeni aramak için kullanmak bu şehirde yetersiz gelirdi bana. bir gece saçların vardı koklayamadığım, bir sen vardın işte kırılgan, dokunmaya kıyamadığım. herhalde yanımda olsan, öylece bakıp kalacağım. bir penceren vardı günün oradan doğup sonra odanın dört duvarından defalarca kez battığı, ve sayısız çiçeklerin vardı büyüttüğün. odanın penceresi, benim şehrimi göremez diye üzülürdüm. çiçeklerini senden uzakta suladım. çok uzaklar geldi seninle beraber. çok yakınlar doldu taştı kalbime, sevdanın hediyesi demek az kalırdı. bir soruların vardı, sonrasında bilmelerin. benim cevaplarım vardı, sana açıklayamadığım gizli kapaklı sözlerin ardında. dudakların vardı, kıvrımlarını uzun uzun izlediğim. gözlerin vardı, baktıkça yüksekten düştüğüm, ancak kirpiklerine takılıp tökezlediğim. bir de nefes alış verişlerin vardı, seninle hayat bulurdum. ellerin vardı, yoklar işte şimdi. yürüdün gittin ya, yolların vardı senin bitmek bilmeyen. gecelerimiz vardı, asla beraber geçiremedik. ''buradayım.'' dedin, burada olmaların vardı sesin bile yokken daha. işte sonra sesin geldi devamında, gülüşlerin geldi. ıslıkların vardı boş sokakları dolduran, her yürüdüğümde senden iz aradığım caddeler vardı ve dükkanlar, kitapçılar. çiçekçiler vardı hiç çiçeklerini almadığım -senin olmayışların yüzünden-. senelerim vardı sana ayırdığım, günlerim vardı çaldığın. seni çokça sevdim, bir iç çekişlerim vardı. ve sana olan rüzgarlarım.