lweyxp
çok zamanlar kendimi sanki sen sanıyorum.
lweyxp
lweyxp
sekiz temmuz, yirmi bir.
lweyxp
birisinin hüngür hüngür ağlayarak kurduğu bir cümlenin, hiç kimsenin gönlüne değmemesi kadar canım yandı o gece. sonra gırtlağımda yüklemi olmayan bir cümle ile eve döndüm. insan aptal olduğunu öğrenince eve döner hep.
lweyxp
boşuna değil
her dakika seni hatırlayışım
boşuna değil her akşam
içime bir garipliğin çökmesi
bu şehrin bütün sokaklarında
yana yakıla seni aramam
boşuna değil
lweyxp
insan acısından utanır mı
döktüğüm yaşlarla zehirleniyorum
lweyxp
ilk acı değilsin, dedim. son acı da olmayacağım, dedi.
sevmenin ötesini görmek istemiştim, dedim. oradan geliyorsun, dedi.
sözcüklerden duvar örülmezmiş, dedim. kurduğun konaklarda insanlar kendini seviyor, dedi.
yalnızlık hiç geçmiyor, dedim. yazıyorsun ya, dedi.
lweyxp
yine gelmek istersen, belki uğramak istersen bil, ben hep buradayım.
lweyxp
ben ona dedim ki,
bütün kuşlar tünedi
göğümdeki tek kanatsın.
lweyxp
sonra seni ne kadar sevdiğime şaşırırsın belki, belki şımarırsın.
belki şımardıkça azalırsın da belli olmaz benim sağım solum.
şımarır mısın? aşk şımartır mı seni?
kimi şımartmamış ki. şımar zaten, beni ipleme, her hâline şiirim ben.
lweyxp
içimi ne kadar acıtırsa acıtsın çok sevdiğim bir şeyi geride bırakmak bana hep çok korkunç bir şeymiş gibi geldi. sonra bir gün acının ayaklanıp beni olduğum yerden kazıyarak götürdüğünü hissettim.
bazı vedalar mecburidir.
bazı vedalar zaferdir.
lweyxp
bazı vedaların ise hiç olmaması gerekir.
ama hayat bu, istediğini vermez. elindekini de bir çırpıda alır.
geride vedalardan kalan acılarla yalnız kalır insan.
o acıları taşır yüreğinde hep.
lweyxp
galiba ben yalnız yoruldum.
ve bu yorgunluğumu yaşamak zorundayım.
lweyxp
kalbim ölü bulundu dün sabah