Bu satıları metroda yazıyorum. İnsanları müşahide ediyorum. Kimisi mutlu arkadaşları ile, kimisi sevgilisi ile,kimisi ise mutsuz yalnız olmalarını sorguluyorlar. Amma hepimizin aynı noktası var. Hepimiz aynı şeyle yok oluyoruz ölüm. Bence insanlar sevgilisi ve arkadaşı yok diye üzülmemeli. Çünkü günün sonunda yine yalnızız. Ve öldüğümüz zamanda hiç biri yanımızda olmaz. Bedenimizi ve ruhumuzu böyle öldürürüz. Birileri tarafından sevilmeleri gerekdiğini düşünürüz. Amma yanılırız bedenimiz ve ruhumuzun kendimiz tarafından sevilmeye ihtiyacları var. Başkası tarafından deyil...
