"Şimdi daha iyi misin?"
"Beni bu duruma getiren birinin bu soruyu sorması ironik."
Sıkıntılı bir nefes verdi. Bu tavrımdan nefret ediyordu ve her zaman kızıla çalık gözleri yüzümün her tarafını endişeyle inceliyordu. Rahatsız edici bir şekilde dikkatli ve gözlemci bakıyordu.
Tıpkı benim gibi.
"Küçük bir kız gibi laf sokmaya çalıştığına göre iyisindir diye düşünüyorum." diyerek ayaklandı. Aklınca bana laf söyleyerek beni konuşturmaya çalışıyordu.
Yemezler.
"13 adım düz yürüdükten sonra sola dönün iki adım ilerinizde kapı olacaktır, İyi günler." Ayağa kalkarsam dengemi kuramayıp düşücektim ve beyefendiye burada kalması için bahane sunacaktım. Bunun yerine kapının yerini tarif etmek daha mantıklıydı çünkü bu adamla aynı ortamda durmak için tahammülüm kalmamıştı.
Tek kaşını kaldırıp sorgularcasına bana baktı. Adımlarımı saymama şaşırmış olmalıydı. Adım saymam bana bir zamanki körlügümün getirmiş olduğu bir alışkanlıktı.
Ayaklandı adımlarını saymaya başladı. "Bir, iki, üç,..., yedi. Yedi adımda ulaştım buraya 13 adım demiştin?" Bir kadının ile bir erkeğin adımlarının büyüklüklerinin farklı olacağını bilecek kadar zekiydi. Benle oynuyor bir şekilde de olsa konuşturmaya çalışıyordu.
"Rica etsem uzatmadan gider misiniz? Sizinle sohbet etmek yerine uyuyup dinlenmek istiyorum." Tekrar baktı bana bu sefer pes etmiş olmalıydı ki sola döndü kapıyı açtı. Büyük ihtimalle ayakkabılarını giymiş olmalıydı ki birkaç dakika sonra kapı kapanma sesi geldi.
Öyle canım sıkıldı hayali sahne yazasım geldi askolar takmayın
