Μιχαέλλα

Η ανάπτυξη της γραφικής νουβέλας που ανέφερα στην προηγούμενη ανακοίνωση έχει παγώσει. Οι συνεργασίες είναι δύσκολες, ακόμα κι όταν βρίσκεσαι στη πλεονεκτική κι ευχάριστη θέση να τη δουλεύεις με τη παιδική σου φίλη που έβλεπες σταδιακά να  εξελίσσεται σε εξαιρετική digital artist. 
          Ως συγγραφέας είναι δύσκολο να προσπαθείς να συντονίσεις κάποιον στο όραμα σου, με τη κρίσιμη λεπτομέρεια ότι αυτός ο κάποιος δεν ήτανε παρών στη σύλληψη της ιδέας αυτής καθ'αυτής. Για πρώτη φορά έπρεπε να πείσω ότι το ανορθόδοξο μυαλό μου βγάζει νόημα.
          Χεχ, μέχρι και η μάνα μου μου είπε πως δε θα διάβαζε την ιστορία αυτή -όχι επειδή είναι αδιάφορη αλλά επειδή είναι υπερβολικά περίεργη-. 
          Και από τις δύο πλευρές υπήρχαν ανασφάλειες που σαμποτάριζαν τη διαδικασία. 
          Ωστόσο δε νιώθω ότι έχει κλείσει οριστικά αυτό το project, απλώς δεν έχει φτάσει ακόμη η ώρα του και νιώθω την φαιά ουσία της ιστορίας να βρίσκεται σε μιά νάρκη γλυκιά, με ένα κρυμμένο νεύρο. Όταν το βρω, θα σφυρίξω :Ρ
          
          
          

Ξανά το ίδιο πρόβλημα ότι έχω άπειρο υλικό που πρέπει να μοιράσω σε ξεχωριστά κι αυτοτελή ποιήματα για να τα καταλάβει ο κόσμος. Α και the graphic novel is loading :)))

"Όλοι εμείς που ζητάμε πάρα πολλά κι έχουμε πάνω από μία διαστάσεις δε θα μπορούσαμε να ζήσουμε καθόλου σε αυτό τον κόσμο αν δε μπορούσαμε να αναπνεύσουμε κάποιον άλλον, διαφορετικό αέρα που υπάρχει πέρα από τον αέρα του κόσμου τούτου, αν δεν υπήρχε η αιωνιότητα πέρα από τον χρόνο"
          -Herman Hesse, Ο λύκος της στέπας
          
          Φλερτάρω με τον σολιψισμό τελευταία και δε μ'αρέσει.

Ένα στάδιο της συγγραφικής μου ωρίμανσης είναι η τελειομανία, τόσο προς τη μορφή όσο και ως προς το περιεχόμενο. Είμαι ο πιο σκληρός κριτής του εαυτού μου• βλέπω δεκάδες ψεγάδια τη στιγμή που όλοι με συγχαίρουν. Και επειδή το να ικανοποιήσεις τον εαυτό σου είναι απίθανο, επιδιώκεις την ικανοποίηση ενός αγαπητού προσώπου - δε χρειάζεται καν να το γνωρίζει το ίδιο ή να διαβάσει το έργο σου. Είναι μια καθαρά εσωτερική διαδικασία που σε σώζει από γενικότητες αλλά ταυτόχρονα σε αναγκάζει να αποκρύψεις κάτι για να μην βγάζει νόημα  μόνο υπό το πρίσμα της δικής σου ζωής. Κάπως έτσι γίνεται ο "θάνατος του συγγραφέα". Δε ξέρω γιατί τα γράφω όλα αυτά. Μάλλον θέλω να πεθάνω και ψάχνω δικαιολογίες. Κι όταν λέω πως θέλω να πεθάνω δε το λέω ούτε με καταθλιπτική ούτε με βαριεστημένη διάθεση. Το λέω με την έννοια ότι θέλω να γίνω ο κανένας την ώρα που όλοι είναι κάποιοι. Ιδανικά θα ήθελα να το κάνω με αυτούς για τους οποίους γράφω. Δε ξέρω γιατί τα γράφω αυτά• μάλλον η ανάγκη μου για σύνδεση είναι κραυγαλέα.

The pages are still blank, but there is a miraculous feeling of the words being there, written in invisible ink and clamoring to become visible. 
          -Vladimir Nabokov

https://weirdsides.com/arthra-istories/ta-pedia-tou-keravnou/
          
          "Εμέ, λεχώνα η μάνα μου, 
          στην μπόρα τη μαρτιάτικη 
          που ΄χε τα ουράνια ανοίξει,  εσκώθη και με πήρε στην αγκάλη της
          τον πρώτο κεραυνό για να μού δείξει !  
          Μάνα φωτιά μέ βύζαξες κι είναι η καρδιά μου αστέρι; "
          ο Σικελιανός πρόλαβε τους επιστήμονες...

And when you go away, I still see you
          The sunlight on your face in my rear view...
          [...] https://youtu.be/1FScDMi6Fts

Στο βιβλίο "One Drop" ανέβασα κάτι διαφορετικό, κάτι που με συγκίνησε :) Γιατί είναι τόσο δύσκολο να πιστέψουμε στον εαυτό μας ώρες ώρες; Γιατί τόσο σκοτάδι;

Σχολεία τέλος ;)

Ήταν η μέρα που σκεφτήκαμε εμάς, 
          που όλα της τα δευτερολεπτα κυλουσαν για μας
          ήταν η μέρα που δε σ'ένοιαζε τι λεει ο ντουνιάς
          είχες την αυρα του νερού και τη μορφή της φωτιάς...
          Φερε μου πίσω αυτή τη μέρα που σκεφτήκαμε εμας.
          
          https://youtu.be/J056UgAknek