Benim öyle uzun uzun anlatacak bir 2023'üm olmadı. Kendime en çok değeri benim vermem gerekirken, en çok ben üzdüm kendimi. Saçma sapan şeylere ağladım durdum, kendi içimde bir şeyleri halletmeye çalıştıkça daha da kötü oldu her şey, durup durup kendime 'bu ben değilim ki' dediğim çok an oldu. Her konuda kendimi birileriyle kıyasladım, her konuda.
Yılın başında abla olacağımı öğrendim bir ay sonra ise olamayacağımı. O bir ayda saçma sapan şeyler yaptım; videolar, fotoğraflar çektim. Şimdi silemiyorum da, bakıp bakıp ağlıyorum.
Benim yüzümden mi bilmiyorum ama artık hayatımda olmayan insanlar var. Bazen eski günleri özlüyorum. Eski Naz'ı özlüyorum ve özlettiriyorum. Ben böyleyim diyip çıkamıyorum işin içinden. Eski Naz görse bu halimi gurula bakmazdı bana biliyorum, bunu bilmek canımı acıtıyor.
Her senenin bir öncekinden kötü olmasını istemiyorum, büyümek buysa bunu da istemiyorum. Birilerini kaybedip en başa dönmek istemiyorum. Dönüp dolaşıp abisini kaybeden 2019'daki Naz olmak istemiyorum. Bu sene 1 yaş büyümek istemiyorum çünkü büyürsem abimden büyük olacağım, abimden büyük olmak istemiyorum.
Sürekli yorgun hissetmek istemiyorum, ev-okul arasında akıp giden bir hayatım olsun istemiyorum. Bir şeyler yapmaya hevesim olsun istiyorum. Buruş buruş olunca geriye dönüp baktığımda güzel bir gençliğim olmuş diyebilmek istiyorum ama bunları sadece istiyorum yapabilecek gücüm yok gibi geliyor.
2024 güzel geçsin istiyorum ve bu sene kendime değer vermeyi öğrenebilmek istiyorum.
İyi seneler
