.

inandığım her şeyin, güvendiğim ellerde nasıl küçüldüğünü gördüm. safmışım. yeşeren bir umut dalı değil. köksüz, savrulan bir zayıflıkmışım gibi. bir söze inanıp, affedebiliyordum. çünkü kandırılmaya müsaittim değil mi? aptaldım. aptaldın. oysa ben kaybetmek için değil, kaybetmemek için iyi kaldım. kötülük bulaşsın istemedim içime. sözleriniz taşlaşmam için yeterdi ama izin vermedim. bu aptallıksa, varsın öyle kalsın adım. ben, kalbimi kirletmeden yaşamaya yemin ettim. 

sen, yanlış bir şehre uğradın mı hiç? baktığın gökyüzü aynı değilmiş gibi hissettin mi? ayrı dünyaların insanıymış gibi değil, aynı dünyanın imkansız zıt kutupları gibi. doğru olmadığını bilsen de gözlerini kapadın mı? odanın duvarındaki tavanı gece örtse de yıldızları görmek gibi. hiç, gitmek istemesen de gitmek zorunda kaldın mı? 

o kadar kırgınım ki cümlelerim hep sen gittikten sonra gitme diyor. 

zararlıymış, zehirliymiş zihnime işleyen. bir hastalık gibi yakamı bırakmazmış. adımlarım aklıma tezatmış. önümü göremez, yönümü bulamazmışım. sanki her köşe başı labirent gibi. balkona çıkmak isterken, eve bile sığamaz olmuşum. 

ben bazen sustum. çünkü anlatınca daha da eksiliyordum. bazense içimde büyüyen fırtınaya kendi ellerimle çatı oldum. ne rüzgâr dinledi beni, ne de ben yıkılmaktan vazgeçtim.

dile kolay, benim seni sevdiğim gibi senin beni sevmeyişin. benim attığım adımlar denizlerle örtülüydü, gösteremedim diye mi? beni hatırladığın gibi bulamayışın, eski günlerim, eski benliğim. bıraktığınla aynı kalmadım. kırılışım var, camları kalbimde. yarayı bırakan sen ve iyileştirmeden gidişinle. sana bahsetmediğim sevgiye keşke bile diyemeyişimle, bilseydin de pişmanlığımla kalacağımı anladım. şimdi, sevil. sevgiyle sarsınlar seni. 

suskun gecelerde aklımdan eksik etmem seni. kimse bilmez, ben bilirim. yokluğun üşütürse kendimden alır, üstümü örterim. anlamazsın. içimde sana ait ne varsa kimseler duymadan büyütür, kırılmasın diye en derinime koyarım. 

bir kelimeyle bile kırılabilirken, nasıl anlatabilirim? nasıl en çok benim yürüdüğüm yolların acıttığını değil, benim de üzüldüğüm şeyin aynı olduğunu söyleyebilirim, bilmiyorum. anlaşılmıyorum. oysa insan anlamak için gelmemiş miydi dünyaya? neden anlamak varken küstürüyorlar kanatırcasına? boğazımdan bir düğüm atılınca herkese küsüyorum. duvarlarımı örüyorum. içimi açınca, içimi açmanız nefret etmeme yetiyor. cümlelerim kısalıyor, duygularım boğuluyor. bu kadar acımasız oluşunuz, hislerimi öldürüyor. 

bir sığınak bulur, yer edinirsin. deniz yakamozuyla örtülüyken senin üzerinde hayallerden sıyrılıp bırakılmışlığın uykusuzluğu. solda, kıyıya vuran dalga. tam şurada, bi sağanak bastırmış limanına. 

değiştiririm sandım, albayım. ne mevsim ne de dünya.. yalnızca insanlar. bazen gitmesinler istedim. büyüdükçe geride bıraktılar. bazen, ellerimle tutup zamanı geri almak istedim. tekrar konuşalım istedim. geçmişle sıkışıp kaldım. ne arkadaşıma rastladım ne de başkasına. ne olduysa, anıları bırakamadığımdan oldu. getirebilirim, aynı bulabilirim, öyle kalmayıp değişse de yapabilirim sandım. karşılığını hep inandığım şeyler uğruna ödedim.