𝑍𝑒𝑦𝑛𝑒𝑝

Her şeyi düzeltmeye kalkışmanın yok ettiği.
          Evet. Her şeyi düzeltmeye kalkışmanın yok ettiği. 
          Ne kadar açık değil mi?
          Her şeyi düzeltmeye kalkışmanın yok ettiği. 
          Daha açığı var mı? 
          

Gözlerini zihnimde canlandırdıkça ezberimde olan şiirler dökülüveriyor dudaklarımın arasından.
          Kulaklarım, dudaklarımdan çıkan minik kelimelerle inliyor adeta; ve gözlerim, 
          O yeşile çalan kahveyi düşledikçe yerini gözyaşlarına bırakıyor. 

Yorgunsak eğer, bu daha önceden çok uzun bir yolu yürüdüğümüzden değil midir? Ve insanın yeryüzünde verilecek bir savaşı olduğu doğruysa, o bezginlik duygusu ve başın yanıp tutuşması,  uzun süredir mücadele ettiğimizin bir göstergesi değil midir?
          
          Izdırap hiç dinmeyecek.

Ínsanın en büyük zaafı anlaşılmak. Ve bu devirde her bakışta biraz daha güvensizleşiyor insanlar. Yaşadığımız acılar küçümseniyor ya da üstünden biraz zaman geçince sanki o acı artık bizden bir parça olduğunda bile hiç yaşanmamış gibi davranıyorlar. İnsanoğlu hep bu kadar narin miydi bu kadar hassas mıydı bilmek isterdim. Göğsümde bir yumru var dua ettiğimde bile dilim varmıyor sadece elimi açıyor öyle bekliyorum. Hep bir yol arıyor sonunda kayboluyorum. Denizin dibinde kalbimdeki yük saydığım kapılar ile bekliyorum. Dermanım geleceksin biliyorum.

Sustuğum şeyler var hiç konuşamadıklarım hiç bir zaman konuşamayacaklarım..
          İçinde kaybolduğum şehirler var, bir de içimde kaybolup giden insanlar.
          

Cenazesi çok kalabalıktı. Yaşarken çok ihtiyacı olan kişiler şimdi gelmişti. Yaşarken ona hiç çiçek alınmamıştı ve mezarı çiçeklerle kaplıydı. Bu hayatın nasıl bir oyunuydu? 

Kimsenin ilacı olmayın, çünkü insanlar iyileşince ilaç kullanmazlar :) 

Sarılmanın verdiği mutluluğu ne ile açıklayabilir ki insan. Hangi bilim adamı sarılmayı araştırabilir. En fazla Bi iki bilimsel saçmalığı kendince yorumlayıp ortaya bir tez sunabilir. Peki sarılmanın verdiği mutluluğu ne ile açıklayabilir. Bunun bir tarifi yok. Tarifede gerek yok zaten. Huzuru sevginin kollarında bulup tamam deriz bizde en fazla. Kimse bozmasın yeter deyip susabiliriz. Sarılsak mı? Huzur bulsak birazcık, şu huzuru kaçmış dünyada... 

Yaşayanların ölü olduğuna ve ölülerin yaşadığına inanırım. 

Sürekli gülümsüyorsun.Peki gözlerin, çektiğin o acılar o gözlerden okunmuyor mu sanıyorsun?
          Ah hiç akıllanmıyacaksın...