sebia

şimdi görüyorum ki hayatımda sayısız kez kötülük yapmışım lakin üç tanesi hayatımı altüst etmiş benim.
          ilki zeynep ile arkadaşlığımızı bitirdiğim dönemde onun ağlamasını dinlerken üzülmememiş olmam; ikincisi de dedemin vefatında yeterince ağlayamamış, o kaybın bendeki yerini ifade edemediğimi kabullenmemem; üçüncüsü ise kuzenimin ölümünün ardından onun yasını tuttuğum o yazıya çektiğimden daha fazla acıyı aktarmamdır.
          bunlar, bu kötülükler benim hayatta günden güne zehirlenmemin başlıca sebebidir. yanlış anlamayın burada ismi geçenler değil, o anları yaşamaktan utanmayan ben sorumluyum hayatımın içine sıçmaktan. 

bu dönemin en büyük talihsizliği aramızdaki mesafe fark etmeksizin herkese ulaşabilmemiz, en büyük talihimiz de aramızdaki mesafe fark etmeksizin herkese ulaşabiliyor olmamız.

zamanın bünyemdeki etkisi, antibiyotik gibi her kullanımda azalıyor. çünkü bu benzetme dahilinde içimdeki sıkıntı bakterilerle özdeşleştirildiğinde bu hastalık her nüksettiğinde direnç kazanıyor antibiyotiğe (zamana) karşı ve dozunu arttırmam gerekiyor. ne acı. zaman her şeyin ilacı olsa bile en etkilisi olmuyor hiçbir zaman. 

https://blogvisal.wordpress.com/2024/05/01/aci-tatli-bir-sos/

ya ne hakkımız var bunca kat çıkarak apartman dikmeye ve birilerinden gökyüzünü çalmaya? apartmanlar maddede yukarı manada aşağıya yönelmiş olmalıdır. benim nezdimde apartmanlar rezil ve apartmana mahkum edilmek by neslin bir diğer ihlalidir gökyüzünü görme hakkına dair.

bizler, baş ağrısı parolla dinenler
          şartsa değişim ve devrim biz devireceğiz
          bizler, fizik dersinde uyuya kalanlar
          yıkılacaksa putlar ve putlaşmalar baltayı savuracağız
          bizler, yardım istemekten çekinmeyeler
          biz tutacağız o elleri denizden uzanan yılana sarılmamak için
          

aynı rüyayı görmediklerimle uyuyacak kadar büyüyemedim lakin,
          yatakta yan döndüğümde onun sırtını görmek için kendimi feda etmeyecek kadar olgunlaştım.

unutma ki dokunulamaz olduğunda dokunamaz da olursun.

on beş yaşındaki ben deli değildim, sadece on beş yaşındaydım. hayatımın en affedilir yılıydı, buradaydım ve saçmalamaktan çekincem yoktu. hiçbirimizin yoktu wattpad üzerinde gençliğini yaşayanlar olarak. bu yüzden sevdiğim ve bana iyi gelen şeyleri yaptığım yine de sonucu iyi olmayan zamanlardan pişman değilim. en büyük pişmanlığım zamanımı doğru yönetmemiş olduğum lise son sınıftaki halimdir. keşke daha çok vakit geçirseydim arkadaşlarım ile, özellikle a ile. bunu yazıyorum çünkü yıl 2024 ve tıpkı benim gençliğimdeki o cümleleri ve depresifliği barındıran yazılar gördüm bir profilde ve kendime yüklenmemem gerektiğini anladım. ortaokul son ve lise son arasında yaşananlar yirmili yaşların başındayken anımsanan en güzel hatıralar olabiliyor. buruk tebessümler ile geçmişi anımsayacak ve ıhlamur içeceğim şimdi, lab föyüne elbet daha sonra çalışırım. :')

a) elinde poşet ya da pazar arabası varken mahalledeki kedileri besleyen teyze
          b) pencere önünde oturup insanları gözetleyen eleştirel teyze
          c) evinde 63829292 tane kedisi olan bekar teyze
          d) ölüsü ancak koku mahalleyi sarınca fark edilecek tahammülsüz teyze
          e) en alakasız zamanda "azrail canımı alsa da kurtulsam"diyen teyze
          
          gelecekte hangi teyze olacağınızı düşünüyorsunu? tarafınızı seçin.