Buralara içimi dökmeyeli uzun zaman olmus..
Cok onceden yazdıkşlarımın hepsi bir imkansızın arkasından verdiğim agıtlar gibi gelirdi buna ragmen yazmaya devam ederdim. Yavas yavas farkına vardım ki o imkansız degilmis aslında imkansız diye bir sey yokmus. Sever veya sevmez bu beni öldürmez, öldürmedi de üzülüp acı çektim evet ama başkası geldi ve o acıyı unutturdu. Eskiden utanıp yüzüne bakamadığım insanla suan oturup hayatımda ki kişiye olan sevgimi anlatabilirdim. Kimse kalıcı degil. Bana eskisinin acısını unutturup kendi acısını cektrmesi de ikonik bir olay gercekten. Bu sefer oldu iste dediğiniz an tepetaklak oluyor hersey. Tamam onu da unuturum ama suan hissettirdikleri o kadar büyük ve o kadar güçlü geliyor ki bu hislerim altında eziliyorum sanki. Koyan sey sevmems olması degil aslında kendimi kullanılmıs hissettım ve bu cok acıtıyor yani ben hevesli hevesli heyecanlı bir sekilde seni arkadaslarıma anlatırken o.. garip geliyor gercekten. İnsan insanı kırdığı içn hiç m üzülmez, yüreği sızlamaz ?
Ona göstermiştim, kırık yanımı
Bak dedim ben parça parçayım şimdi sen onları birleştirirsen ben tam olurum ama yne kırarsan beni ben mahvolurum dedim aldı tek tek birleştirdi kırık parçaları tüm eski üzüntülerim mutluluk oldu bana. Sonra,
Sonra bir sey oldu aldı ve tekrar paramparca etti beni. Niye bile diyemedim biliyor musunuz kaldım sadece öyle baktım ki aslında beni toplamak istememis oyalanmıs ve isi bitince gitmis.
