-daisy

küçüktüm, bir kış günü nöbetinin sonraki akşamı babam ikimiz de çok sevdiğimiz için bol kakaolu bir kek yapmıştı. babamın elinden yediğim ilk ve son kek oldu. yıllardır tadını hep hatırlarım ve babamdan tekrar isterdim. çok kez “hadi gel birlikte yapalım, o kek çok güzeldi.” diyerek ikna etmeye çalışmıştım babamı. o keki bir daha yiyemeden babam gitti. ben büyüdüm. 

https://open.spotify.com/track/7l6p9ju529UYsDQ2hyhm0n?si=dtJy1aekQDOxKvfdsH3XMg&context=spotify%3Aplaylist%3A6H7cErB3IYWzGHfKIaCwSf
          son defa ellerini tutsaydım, sımsıkı sarılsaydım; beni de alır mıydın? 

ömrün böylesine az olduğu için bu kadar acele yaşadın demek ki babacığım. hep bir koşuşturma.. ben de babamın kızı olduğum için hep gezmeyi çok sevdim. seninle gezmeyi. şimdi düşünüyorum ki gerçekten yaşayacağımız yılların bu kadar az olduğunu hissetmişsin. iyi ki seni bazı yerlere gitmeye zorlamışım. iyi ki benim zorlamamla da olsa ilk ve son kez ailecek yemeğe gitmişiz.. ama yine de keşke bu kadar isteyip bu kadar anmasaydın ölümünü. neden artık deniz gözlerini değil kara toprağı görüyorum yalnızca. bavulunu alıp gelmeyecek misin, sarılmayacak mısın bana?

dans ettiğimiz ilk ve son olan şarkı ne çok şey anlatıyor “beklenmedik bir anda ayrılık gelip çatsa, seninle paylaştığım tek bir gün yeter bana” 

ben ambulans sesinden çok korkardım. bir yakınımın o ambulansta olmasından. ama benim babamı nefes alamazken o ambulansta sanki babam o an ölmüş gibi sirenini çalıştırmadan götürmüşlerdi. kahretsin ki o sağlık ekibini hayatım boyunca unutmayacağım. 

seninle güzelleşecek gelecek anlarımızı neden sensizleştirdin? neden izin verdin buna? eksik kaldım. tüm hayatım boyunca sensiz kaldım.  
          neden bana bunu yaptın.. hani bensiz yapamazdın sen baba, neden almıyorsun kadim dostunu yanına? 

tam doksan iki gün oldu baba, dönsen ya artık seferden. 

ağlatmak kolay, güldürmek zordur dediler bu yüzden ben hep güldürmeye çalıştım. olmadı. ne gülebiliyor ne güldürebiliyorum

döneceğim deyip dönmeyenler, arayacağım deyip aramayanlar, geleceğim deyip bir kez olsun gelmeyenlerden yiyor insan hayatın sillesini. beklenen birkaç ince düşünce oysa. eline bir bıçak verip al beni bıçakla diyorsun ama onlar gelmiyor, ses vermiyor, anlamak istemiyor.. insan beklediği yerden kırılıyor. bir omuza baş koymak, belki ağrıyıp duran şu kalbe biraz sarılma.. işte öyle dövünüp durmadan trampet çalar ama lafım anlayana. teşekkür ederim yokluğunuza. 

“son bir kez yolu göster bana,
          imdada gel, insafa gel
          rüyama gel..
          bensiz olamazdın sen, bensiz kalamazdın
          bensiz yapamazdın sen, yalnız gittin.”