silverheron

@Nihgtingale Odwagi, dziewczyno! :D

@silverheron Kusi mnie ta otwarta kolejka, tym bardziej, że jeszcze się nie zgłaszałam do żadnej recenzji w całej mojej wattpadowej historii, więc to mój "pierwszy raz". Ale tchórz ze mnie...

@silverheron Przypomniałam sobie recenzję, o której wspomniałaś, i zanim przejdę do naszej obecnej rozmowy, chciałabym przeprosić. Zauważyłam dopiero teraz, że odpowiedziałaś na komentarz, który zostawiłam pod nią. Powiadomienie o tym musiało umknąć mi pośród innych. Chciałabym jeszcze raz podziękować za to, że poświęciłaś wtedy mojej pracy tyle czasu i wytknęłaś błędy. Twoja krytyka wiele dla mnie znaczyła i myślę też, że wykorzystałam chociaż kilka Twoich rad jeśli chodzi o moją dalszą przygodę z pisaniem.
            Jeśli chodzi o Twoje pytanie, cóż, wiem, że starsi bohaterowie mogą odstraszać, wiem też jak trudno odpowiednio ich wykreować. Zdaję sobie też sprawę ile błędów dotyczących ich wieku popełniłam w SL. Ten wiek jest jednak wiekiem, który najbardziej mi odpowiada. Lubię bohaterów na pograniczu takiej młodości pomieszanej już z dojrzałością – nie wiem czy zrozumiesz co mam na myśli, ale nie do końca mam pomysł jak mogłabym ubrać swój stosunek do tego w słowa. 
            W każdym razie staram się bardzo mocno, by przy pisaniu SR nie popełniać tych samych błędów, co w przypadku poprzedniej książki. Cały czas także się uczę, chcę szkolić się dalej i myślę, że już zrobiłam chociaż minimalne postępy (jeśli chodzi o wiek bohaterów również).

@LeaReynold Być może podeszłam do tematu zbyt emocjonalnie. Cieszę się, że masz właśnie taki stosunek do recenzji, siebie i własnego pisarstwa. Co do recenzji "Stolen love", wycofałam je jakiś czas temu z publikacji, ale przywróciłam Twoją, byś mogła ją sobie przypomnieć — pewnie znów ją usunę, ale to za jakiś czas.
            
            Jeśli znajdę chwilę, postaram się do Ciebie zajrzeć, by zobaczyć, jak zmienił się Twój styl. Przyznam, że trochę odstręcza mnie, iż bohaterowie mają po 30 lat. Z tego, co pamiętam w "Stolen love" miałam do tego zastrzeżenia.
            
            Powiedz, dlaczego nie wybierasz na bohaterów młodszych osób? Wydaje mi się, że w podejściu do życia, emocjonalności, 30-latka dzieli od nich przepaść i oddanie tego jest naprawdę trudne.

@silverheron Najpierw chciałabym wyjaśnić, że każdą recenzję traktuję z szacunkiem. Sama prowadzę na co dzień recenzownię i wiem, ile trudu trzeba włożyć w napisaniu pomocnego tekstu. 
            Ze skruchą muszą również przyznać, że nie pamiętam byś recenzowała moją pracę, szczególnie, że została ona wycofana z publikacji dobre kilka tygodni temu, gdy stwierdziłam, że to czas poprawić błędy. Mogłabyś mi przypomnieć coś o tej recenzji?
            I przepraszam, naprawdę nie chciałam sprawić Ci przykrości. Każda opinia się dla mnie liczy, bezsensownie rozdawane gwiazdki mnie nie interesuję. Chcę się szkolić, naprawiać błędy, poznawać opinie innych o swoim warsztacie, dlatego też zaprosiłam Cię do siebie.

@silverheron To dość istotne, jeśli weźmie się pod uwagę "latencję" i próby wychodzenia z kryzysu egzystencjalnego, przynajmniej do takiego wniosku doszliśmy, omawiając to jako lekturę na literaturze powszechnej XX wieku. Jednak prawda, nie potrafiłam się jakoś w to wwirować. Dopiero latentność rzuciła dla mnie na tę książkę inne światło, sama fabuła, niestety nie.

@videlxd Przyznam, że nie pomyślałam o spojrzeniu na tę książkę w perspektywie amerykańskiej literatury powojennej. W pewnym sensie to przekonało mnie do dania jej drugiej szansy. Ale przynajmniej lepiej mi z poczuciem, że nie tylko ja nie doznałam zachwytu po sięgnięciu po nią. :D

@silverheron Gdy miałam w rękach tę książkę, wydawało mi się, że do niej nie dorosłam, bo nie znalazłam tam tego, czego szukałam. Połączenie nietzscheańskiej siły ducha i oniryzmu zaprawione narracją nie wywołało u mnie chyba tego efektu, jaki powinno, ponieważ nie do końca wierzę w takie "lotne, metaforyczne zespolenie", jakie próbuje zaprezentować autor. Na pozór wydaje się to pozycja wyjątkowa, jeśli weźmie się pod uwagę powojenną, niewspółmierną frustrację egzystencjalną, która, po roku 1945 miała w USA dość specyficzny charakter, polegający na poszukiwaniach języka i prób przełamania panującej dość silnie, na polu literatury niemieckiej i amerykańskiej, estetyki gwałtu, czy też Stimmung, jak kto woli. Można poszukiwać motywu gdzie "jest wejście", ale "nie ma wyjścia", jednak przedstawiony tam oniryzm i "nierzeczywistość" wydaje mi się nieco sztuczna i naciągana (może to brzmi okropnie, nie wiem). Tym bardziej nie przemawia do mnie forma "przepracowywania traumy" w postaci "emigracji do wewnątrz". Ona również wydaje mi się zbyt lotna, przez to utwór sprawia trochę wrażenie jamnika podskakującego na wysokość charcicy. Konwencja nie ułatwia odbioru. Jest z nią trochę jak, odwołując się do rodzimego podwórka,  z "Sennikiem współczesny" Konwickiego, przez który również brnęło mi się z niewiarygodnym trudem.

@ brownstonee  Chętnie bym się zgłosiła, ale jak na razie mam za mało rozdziałów xd 

@brownstonee Miałam już odmówić, bo brak mi czasu, lecz coś mnie podkusiło, weszłam i poczułam się zaintrygowana... Nic nie obiecuję, ale być może w wolnej chwili zajrzę, tymczasem zapraszam do @-martwe-ptaki- , profilu, który prowadzę z dwoma innymi dziewczynami, a gdzie możesz się pokusić o recenzję swojej pracy, o ile jesteś tym zainteresowana. :)