𝐀.

bir gün, tam anlatmaya..
            bakacaksın,
            gözlerimi kapayacağım
            anlayacaksın.

seni yaşayacağım, anlatılmaz.
            yaşayacağım gözlerimde.
            gözlerimde saklayacağım.

bir seviyi anlamak, bir yaşam harcamaktır.
            harcayacaksın.

yanımda olmalıydın şimdi, pek bir yakınımda daha.. öylesine el ele, öylesine dip dibe. bir omuza düşmeliydi baş, bir bağıra.. hatta mıh gibi çakmalıydım gözlerimi gözüne. vurmalıydı da nefesin sam yeli gibi yüzüme yüzüme. dudaklarımın sillesi düşmeliydi can damarına âheste âheste. loş bir ışığın aylâsında konuşmalıydık nefes nefese. ve sevişmeliydik gece boyu âheste âheste. yanımda olmalıydın şimdi, pek bir yakınımda daha.. öylesine sarmaş dolaş, öylesine kol kola. ve bir yastığa düşmeliydi baş. ayırmalıydım saçlarını tel tel, koklamalıydım uçlarını. ayalarımın meskeni olmalıydı şakakların, dudakların ise ikâmeti şah damarın.. bir ibâdet gibi sevmeliydim seni, etmeliydim gece boyu böyle bir lütfu sefâ, ve bir mabed tadında huşû ile etmeliydik sabah. yanımda olmalıydın şimdi, pek bir yakınımda daha..

dağ rüzgârlarının serinliğince, yaşardın bu sefil dünyamızdan uzak.

zamanın ötesinde, yeni bir dünya kurardım sana. insansız, tanrısız, kedersiz.

denizlerden, göllerden, nehirlerden sana görmediğin renkler yaratırdım.

gözleri kara deliği andırır, elleriyse yılların getirdiği yorgunluğu anlatır. hakikat gizlidir o ipeksi dudaklarında, duymayı bilen duyabilir sadece. söylesene yakamoz, ben bilir miyim yanan yakalarına sıkı sıkı sarılıp seni ellerimin arasında tutmayı?

adınla çağır beni, andré aciman.

akşamlar bir roman gibi biterdi
            jezabel kan içinde yatardı
            limandan bir gemi giderdi
            sen kalkıp ona giderdin
            benzin mum gibi giderdin
            sabaha kadar kalırdın
            hayırsızın biriydi fikrimce
            güldü mü cenazeye benzerdi
            hele seni kollarına aldı mı
            felâketim olurdu ağlardım

ne vakit maçka’dan geçsem
            limanda hep gemiler olurdu
            ağaçlar kuş gibi gülerdi
            bir rüzgâr aklımı alırdı
            sessizce bir cıgara yakardın
            parmaklarımın ucunu yakardın
            kirpiklerini eğerdin bakardın
            üşürdüm içim ürperirdi
            felâketim olurdu ağlardım

gözlerin gözlerime değince
            felâketim olurdu ağlardım
            beni sevmiyordun bilirdim
            bir sevdiğin vardı duyardım
            çöp gibi bir oğlan ipince
            hayırsızın biriydi fikrimce
            ne vakit karşımda görsem
            öldüreceğimden korkardım
            felâketim olurdu ağlardım