selin

çok genç bir kız, çok olgun bir kadın. belki de ben. yürüyordum umutsuzca nereye varacağımı bilmezken bir sokak başında umutsuzca çevirdim binbir damla yaşla dolmuş gözlerimi gökyüzüne. birden belirdi siman gözlerimin önünde. heyecanlandım, korktum ama en çok özledim. öyle büyük bir özlem’le baktım ki ben bile inanamadım seni görmüşken özlemekti, bu kadar çoktun. seni görmemiş ama seni görmüşken yalvardım ben sana ,en büyük ama en güzel hatama umutsuzca. yüreğim adeta yangın yeriydi seni böylesine severken, n’olur beni sev diyordum. kalbimin son umudu yorgun ruhumun en güzel tebessümü.

yorgun zihnimin saçmalıkları 

sessiz geceler, hüznün eseri olan asık suratlı portreler ve bir de bir kaç satırda susturduğu çığlıklar.

adının yazılı olduğu bir sayfa ilişti gözlerime. sana hitap ediyor ve olmayan bir gerçeği ıspat etmeye çalışıyordum sana. hissediyorum diyordum, kalbimin tam ortasında var olduğunu hissettiğim sen, sevgili sevgilim.  aşk diyordum sana bizi temsil ediyor. kendi içimde öyle inanmışım ki bize, olmayan bir gerçeği bile tek doğrum kabul ediyorum satırlarda. kaç bir satır, kaç bir hece oysa hepsinin sonuymuş bu delirmece. sevgilim kalbim artık atmıyor ama emin ol adın hâlâ kalemimi süsleyecek kadar naçizane.

kasıklarımda uçmak isteyen bir kelebek. kozasına çekilmiş binbir uğraşla güçlendirmeye çalışıyor kozasını. içten içe hayalini kurduğu muazzam güzellikte olacak kanatları heyecanlandırıyor onu. fark edilmek isteğinden belli ellerim hep oraya uzanıyor. oysa ben kendi vücudumdan korkuyorum zihnimin derinlerinden bana onun orada var olduğunu fısıldayan bir ses kesiyor nefesimi parmak uçlarım ile dokunuyorum karnıma. sanki bir alev topuna dokunmuşcasına geri çekiyorum kendimi. yanıyor ellerim, ellerim değil yanan yüreğim. o ise hayal kırıklığı duyuyor ama hissediyor kanatlarını güçlendirmesi için tanrıya yalvardığımı, kanatlarının muazzam olduğuna olan inancımı. oysa onun varlığına benim yerlere göklere sığdıramadığım kalbimin en derin yarası inanamıyo,  tek umudumun en büyük günahımın kozasını parçalama isteği ile yanıp tutuşuyor. bir ümit yalvarıyorum ona önünde diz çökmüş kalbimin yangını yetmiyor onu yakmaya. benim ateşim yanmak için kendime bile yetmezken kelebeğimin kanatlarını küle çeviriyo. 
          bu yangının dumanlarını bile üfleyemecek kadar acizim. özür dilerim.

cicegiim

son bir kez daha gördüm belki de gözlerini. her şeye rağmen dik tuttuğum omuzlarım düştü, tüm vücudum sarsıldı. gözlerinin ışıltısına ışıltı katan tüm endamı ile en tepede parlayan güneş düşürdü bir parçasını yüreğime. yandım sevgilim. çektin hemen gözlerini benden. söndü içimde ki tüm ışıklar, güneş söndü. karardı gökyüzü gece oldu, daha da yandı yüreğim. çekemedim gözlerimi senden, yüreğimden düşen bir kaç damla yaş boğdu beni. ben sendeyim, yenildim. 

selin. 

aşka yenildim. 

hissedemiyorum. 
          acım geçsin diye umut ettikçe hissizleşiyor belki de daha fazla acıyorum. zaman girecek yine araya bu da geçecek ve bitecek biliyorum fakat bu yolda tek başına olan o kız çocuğunu kurtaramayacak oluşumu kabullenemiyorum. zaman geriye aksa canım tekrar hiç acımadığı kadar acısa canım fakat o artık ağlamasa. küçük kız çocuklarının yüreğinde acı olmamalı, heyecan ve sevgi olmalı. özür dilerim, ben başaramadım fakat sen minicik, tertemizsin. buna inan, inanmazsan yaşayamazsın.