HIATUS
Pewnie mało kto to przeczyta, bo akurat na wattpadzie mam małe zasięgi ale jestem zmuszona umieścić ten post dla własnej swobody i zrozumienia po części.
Przechodzę na przerwę piśmienniczą z powodu zastoju, który trzyma mnie już naprawdę sporo. Wszystko co ostatnio pisałam było robione na siłę, bez uciechy. Sama siebie zmuszałam aby cokolwiek przelać na klawiaturę i żeby te słowa widniały na ekranie. Z dnia na dzień było coraz gorzej, zaczęłam czuć presję pod względem tego co robię, miałam ochotę krzyczeć z rozpaczy, że czynność, która sprawiała mi kiedyś taką radość przestała dawać mi swobodę działania. Wszystko się pogorszyło w ostatnich dniach, przestałam dawać radę. Poniekąd nawet odeszłam z twittera mając dosyć co się tam dzieje, co się ze mną stało. Poczułam się jak wróg w miejscu, które przez kilka miesięcy uważałam za bezpieczeństwo. Teraz zdałam sobie sprawę, że chyba musiałam dostać po mordzie by zdać sobie sprawę, że wcale tak nie jest. Tym samym z moich prac znikną wszelkie hasztagi związane z nimi, dla mojego własnego komfortu. Nie chcę ich widzieć, bo na samą myśl o tym miejscu czuję chęć zwymiotowania. Co prawda poznałam tam cudowne osoby, które mnie wspierały, które nawet teraz są ze mną na innych portalach, by wiedzieć czy u mnie wszystko dobrze. Ale ja przestałam chcieć żyć jak żywe mięso, na którym każdy może się pożywić, kiedy to zostanie upieczone (z szacunkiem do osób, które go nie spożywają). Odnoszę się tutaj w kontekście popełnienia błędów, próbą zmienienia siebie. Nie wiem, kiedy wrócę do pisania, robię to małymi kroczkami aby wreszcie odczuć to co kocham, to co sprawiało, że moja głowa czuje się lżejsza. Nie wiem jak długo pociągnę. Nie wiem czy nadejdzie dzień, że będę gotowa wrócić gdzieś gdzie czuję niepewnie.
Dziękuję za przeczytanie,
Weronika.
