Kuba

Idąc warszawskim chodnikiem zauważasz go - siedzi na zielonej ławce. W prawej dłoni trzyma książkę, a w lewej długi, szary szalik. Z jego oczu, cienkim strumieniem, ciekną łzy. 
Wygląda jak potłuczona chińska waza - w tej eksplozji czerni i bieli widać, kim był i  kim się stał. 
Zastanawiasz się, czy do niego podejść, zapytać, czy coś się stało. Czy jakoś możesz mu pomóc. 
Kiedy już podjąłeś decyzję, żeby go minąć - niech sam zmaga się ze swoimi problemami - zauważasz, że to, co trzyma w prawej dłoni, to nie książka, a album. 
Co dziwniejsze, nie ma w nim żadnych zdjęć. Jedynie białe kartki zapisane po brzegi czarnym, pochyłym pismem włożone na miejsce fotografii;  jakby opróżnił album ze wspomnień i zastąpił je nowymi - pisanymi. 
To sprawia, że zaczynasz się nim interesować. Dosiadasz się obok niego i uśmiechasz się nieznacznie. 
Nawet na ciebie nie patrzy. Puszcza szalik i przebiega palcem po skrawkach papieru. 
- Czy mogę przeszkodzić? - pytasz niepewnie i już widzisz jego twarz. 
O Boże - mówisz w myślach. Piękny byłby z niego nieboszczyk. 
Niezwykle blada twarz, mętne, niebieskie oczy i sine wargi sprawiają, że wygląda, jakby przed chwilą wstał z trumny. 
Ale czujesz jego ciepło - mimo gwaru niemal słyszysz bicie jego serca. 
Patrzy się na ciebie badawczo. 
-Jasne - uśmiecha się niepewnie i błyskawicznie ściera łzy z policzków. Czym sobie zasłużyłem na ten zaszczyt? 
Nie wiesz, czy być wobec niego szczerym. Zdaje się wyczuwać każde kłamstwo na kilometr. 
- Album - brzmi to w twoich ustach jak pytanie.  - Co w nim jest? 
Nieznajomy uśmiechnął się - jak pięknie było widzieć go szczęśliwego -zamrugał powoli oczami i powiedział:
- To kawałki mojej duszy.

.

rozpadam się, codziennie rozpadam, a album moknie od moich łez, codziennie ktoś podchodzi i niszczy jedną jego stronę. za chwilę zostanę jedynie z okładką

po prostu Kuba